Dışarıda olmaya, çalışmaya alışan birçok anne için evde kalmak, evden çalışmaya adapte olmak zorlayıcı oldu. Bu alışma sürecine çocuklarının sorumluluğu da eklenince evde kalmak onları daha da zorlamaya başladı. Zorlanmaya başlayan anneler hırçın, öfkeli, sabırsız, panik gibi duyguları yoğun olarak hissetmeye başladı. Olumsuz duygular neticesinde çocuklarıyla gerginlik yaşadıkları anların sayısı artmaya başladı. En sonunda ne oldu dersiniz? “Ben iyi bir anne değilim.” “Çocuğuma yetemiyorum.”, “Bir çocuğa bile bakamadım” gibi içerden gelen bir sürü yargılayıcı cümle bir anda ortaya çıkıverdi.

Bazı anneler için durum elbette böyle olmayabilir. İçinde bulundukları durumu yönetmekte zorlanmayan, ihtiyacı olan desteği alabilen anneler için pandemi sürecini evde geçirmek yorucu olmayabilir. Ancak bazı anneler için durum böyle değil ve zorlandıkları için kendilerini yetersiz, beceriksiz, çaresiz ve kontrolden çıkmış gibi hissediyorlar. Bu gruba ait hisseden annelerin “anormal bir duruma (pandemi ve sürekli evde olma hali) anormal tepkiler vermenin normal olduğunu” hatırlamaları oldukça önemli. Eğer zaman geçtikçe daha çok zorlandığınız bir dönemden geçiyorsanız, evde olmak, tüm günü çocuğunuzla geçirmek, ona karşı sorumluluklarınızı yerine getirmenize rağmen sizi oldukça zorluyorsa bir de kendinize yüklenerek, kendinizi eleştirerek işinizi daha da zorlaştırmayın. Dışardan gelen eleştirilenden çok daha yıkıcı olur bazen içimizden gelen sesler. Çocuğunuzun bakımını iyi bir şekilde sürdürmek için uğraşırken kendinize de bakım vermenizin bir o kadar önemli olduğunu hep hatırlayın. Birçoğumuz kendine bakım vermeyi, kendini sevmeyi, kabul etmeyi bilmiyor ya da beceremiyor. Çünkü ebeveynlerinden bunu öğrenememiş oluyor. Siz bunu yaptıkça çocuğunuza da kendine iyi bakmayı öğretmiş olacaksınız. Yetişkin olduğunda en çok ihtiyaç duyacağı becerilerden biri de kesinlikle bu olacak.