Bedenlerimiz, uğraşlarımız, ilgi alanlarımız birbirine benzeyebilir; ancak her birimizin düşüncesi tıpkı parmak izi gibi farklılık gösterebilir.” Ebeveyn olarak evlatlarımızı yetiştirirken elbette bizler de bazı konularda hata yapabiliyoruz. Beşeriz, şaşarız… En büyük hatalarımızdan biri belki de yavrularımızı kendimiz gibi düşünmeye, bizler gibi hareket etmeye ve davranmaya zorlamak olabilir. Bizden bir parça oldukları ve onların mükemmel bir alt yapıyla gelişmeleri için kendimizi onların düşüncelerinin ve duygularının da sahibi gibi görüyoruz. Hayatlarına dokunmak, yön vermek, istiyoruz. Çoğu kez onlara iyilik yaptığımızı düşünerek geliştirdiğimiz her bir eylemimizin aslında onlara zarar verdiğini hatırlayalım. Evladımız bir problemle karşılaşıyor. Onun problemin altında ezilmemesi için bizler devreye giriyoruz! “O, yapamaz! Tek başına yeterli olamaz! Bensiz mutfağa dahi girmemeli!” gibi yargılarımızla çocuklarımızın psikososyal gelişimi itibarıyla özgüven kaybı, sorumluluk alma bilincinde körelme, bağımlı kişilik geliştirme gibi yapı geliştirmesine sebep olabiliriz. Ebeveyn olarak evlatlarımıza yapabileceğimiz en büyük iyilik onlara güvenmektir. Bu duygumuz, onlara hayatları boyunca verebileceğimiz en büyük hediyemizdir