“Geçti o zamanlar artık” dediğinizi duyar gibiyim. Gerçekten bitti mi bu yaklaşım, çocukları gelecekteki hayatımızın bir garantisi olarak görmek eskide mi kaldı, çok emin değilim. Sanki hala aynı yaklaşım var da biçim değiştirmiş gibi. Belki farkında bile değiliz.

❱❱ Doktor olacak benim çocuğum, ilerde bize bakacak.

❱❱ Ben/Biz senin için yaşıyoruz.

❱❱ Sırf senin geleceğin için uğraşıyoruz.

❱❱ Biz sensiz ne yaparız?

❱❱ Senin için bu kadar fedakârlık ediyoruz.

❱❱ Her şey senin geleceğin için.

❱❱ Eğer bir kardeşin olsaydı, bu imkânlara sahip olamazdın, bu yüzden başka çocuk yapmadık. ❱❱ Sen olmasaydın biz çoktan boşanırdık.

❱❱ Senin için işimi bıraktım.

❱❱ Benim/Bizim tek hedefimiz sana iyi bir gelecek sağlamak. Nasıl, kulağa tanıdık geliyor mu? Yukarıdaki sözlerin bir kısmını çocuğunuza sarf etmemiş olabilirsiniz. Eşinizle, dostunuzla konuşmuş olabilir misiniz? Bu konuşmalara çocuğunuz tanık olmuş olabilir mi? Çocuklarımıza kendi seçimlerimizin sorumluluğunu yüklememizin bir sürü yolu var aslında. Bazen ona söyleriz, iyi bir şey yaptığımızı zannederek. Bazen çocuğumuz için fedakârlıklar yaptığımızı başkalarına anlatırız, çocuğumuzun bizi duyduğunu anlamadan. Bazen de bir şeyler söylememize gerek kalmaz, davranışlarımızla anlatırız her şeyi.

❱❱ Siz sadece çocuğunuzla ilgili hayalinizi paylaşırken, o kendini bu hayale mahkûm edebilir ya da hayalinizi gerçekleştiremediği için suçlu ilan eder.

❱❱ Siz aslında çocuğunuzu ne kadar önemsediğinizi söylemeye çalışırken (yukarıdaki sözleri sarf ederek) o size yük olduğunu zannederek yaşar ve borçlu hisseder.

❱❱ Fedakârlıklarınızı aslında onu bilinçlendirmek için söylemiş olabilirsiniz. Bir gün gelir o da kendini feda eder size; yanınızdan bir türlü ayrılmayarak, kendine bir aile kurmayarak. Borcunu belki de size ebeveynlik yaparak ödemeye kalkar.

❱❱ Siz “Senin için….” derken bilin ki çocuğunuz bunları “Benim yüzümden …..” diye anlar, “Ben olmasaydım …. Olurdu.” diye yorumlar.