Sevgi ve şefkat gibi duyguları hissetmek, çocukların başarılarından bağımsız olarak kendilerini güvende hissetmelerini sağlar. Bu sayede özgüvenleri gelişir. Çocuğun sevildiğini hissetmesi, beyin gelişimini destekler, korkularla ve belirsizliklerle baş etmesine yardım eder, ebeveyn ile bağını güçlendirir.

Çocuğun başarılı ve “iyi” bir hayatı olmasını istemek onu sevmek demek değildir. Sevgiyi görmeye, duymaya ve hissetmeye ihtiyaçları vardır, sevgiyi başka davranışlardan anlamaları beklenemez. Küçük çocuklarla birlikte oyunlar oynamak, keyifli vakitler geçirmek, sarılmak, tutmak, kucaklamak gibi fiziksel davranışlar göstermek sevgi ve şefkati aktarma yollarındandır.

Çocuklar büyüdükçe, sohbet etmek, hayatlarına eşlik etmek, hatalarından öğrenmeleri için sabır göstermek, onları anlamaya çalışmak gibi fiziksel olmayan şekillerde de sevgi ve şefkat aktarılabilir. Son olarak en kıymetlisi de çocuklara gösterdiğimiz sevgi ve şefkat ile aslında çocuklardan da sevmeyi ve şefkati öğrenebiliyor oluşumuz. Bunun için tek yapmamız gereken onlarla geliştirdiğimiz bu yönümüzü hayat içerisinde ilişki kurduğumuz diğer kişilerle, eşimiz, dostumuz, ailemiz, arkadaşımız ile olan iletişimde de göstermeyi seçmek. Sevgi insanı insan yapan en eşsiz değerlerden biridir, bu değeri yaşamak ise bizim tercihimiz.