Çocukların özel alanları olur mu, yoksa onlar ebeveynlerinin bir uzantısı mıdır? Mesela ebeveynler çocuklarının ne yiyeceğini, ne giyeceğini, ne seveceğini, neye ihtiyaç duyduğunu, aklından ne geçtiğini ve sayamayacağımız bir sürü bireysel seçimi hep bilirler mi? Bilmeleri gerekir mi? Özellikle misafirliğe gidildiğinde ebeveynler genelde çocuklar için hazırlanacak tabağa müdahale ederler. “Onu yemez. Bu çok. Şundan koyma.” gibi cümleleri sık duyarız. Sonrasında konulandan daha fazlasını yeme isteği aileleri gülümsetir. Ama sık da görülür. Çünkü çoğu zaman çocuklara ne istedikleri sorulmaz. Cevabın bilindiği varsayılır. Çocuklara ne istediklerini neden sormuyoruz? Onlar yerine karar verirken onların kendilerini ifade etme becerilerinin gelişmesini engelliyor olabilir miyiz? Çocuklara ne kadar alan açıyoruz? Çocuklara nasıl alan açılır?

Özellikle okul döneminin başlamasıyla çocukların sorumluluk sahibi olmalarını, ödevlerini takip etmelerini bekliyoruz. Sorumluluk almaya odalarından düzeninden başlanabilir. Odalarındaki düzenlerine izin vermek, çocukların alanlarına saygı duymayı da beraberinde getirir. Eğer çocuğunuz bebekleriyle oynarken oyuncaklarını belli bir düzende bırakıyorsa ve yarın kaldığı yerden devam edecekse “toplamak” adı altında tüm oyuncakları bir kutuya koyuyorsanız ne oluyor? “Planlarım o kadar da önemli değil.” mesajı alıyor. Arkadaşıyla tablette oyun oynayıp sohbet ederken birden odaya giriyorsanız, o bölünmenin o kadar da önemli olmadığını ona söylüyor ya da belli ediyorsanız çocuğunuzun bireyselleşme adımları atmasını zorlaştırıyor olabilirsiniz.

Arkadaşlarıyla konuşurken dinlendiğinden şikâyet eden ve bunu anlamadığını sanan ebeveynlerinden mustarip o kadar genç var ki. Sizin evde bunların yaşanmasına alan açmayın. Açmayın ki çocuklarınız da kendi hayatlarının değerli olduğunu, bireysel seçimlerinin önemini, kendilerine güvenmenin konforunu hissetsin.