Hırçın, huysuz, suratsız kadınları kimse çekmez! Hele erkekler, hiç! Karşı cinsin gülümseyen kadınlardan hoşlandığını unutma. Kendini tutmaya çalış. Kavga eden, somurtan, sinir harbiyle konuşan kadınlar hiç de çekici değil. Sence?
Fransız kadınları, dış görünümlerine önem verir. Buna ‘Fransız zarafeti’ denir. Paris sokaklarında pijamalarıyla, spor ayakkabılarıyla ve de makyajsız dolaşmak mı? Fransız kadınları şartlar ne olursa olsun her zaman şık olmayı becerir. Öylesine şık olurlar ki bu tavırlarına bile yansır. İster süper markette kasaptan et alırken, ister parkta çocuklarıyla birlikteyken… Bu, erkekleri etkilemek için değildir. Daha çok kendileriyle gurur duymak için büründükleri bir ‘doğal’ efekttir. Üzerlerinden zorlamalıklar ya da yapaylıklar asla akmaz. Gerçektirler ve neyin nasıl yakışmasını (hem giyim hem tavır/davranış olarak) iyi bilirler. Çocuk / bebek taklidi yapıp şımarık kız edalarına girmez, erkeklerle cilveleşirken ‘oynaşmazlar’. Hep ama hep kadındırlar.
İç görünümden bahsedeceksek eğer Fransız kadınları biraz züppe ve snob olarak değerlendirilir. Aslında bu tam olarak doğru değil. Sadece kendi değerlerinin farkında olup kimse karşısında ezilip büzülmez ve hayır demesini bilirler. İncinseler de boyunlarını bükmezler. Beyinlerini en az güzellikleri için de kullanırlar.
Fransızlar çocuk yaşta kadın erkek birlikte zaman geçirir. Erkeklerle olmak onlar için farklı bir ‘boyut’ değildir. Erkekleri önce arkadaş olarak görmesini bilirler. Eğer hoşlanırlarsa onlarla olurlar. Zorlayarak hiçbir şeyi yapmazlar. Uygunsuz bir davranışın cezasını vermeyi bilirler. Dişlerini çıkarmayı, tartışmayı, mücadele etmeyi başarırlar. Toplumun bunda etkisi büyük, elbette.
Onları birinin mutlu etmesi gerekmez. Bunun için birine ihtiyaç duymazlar. “İlle erkek olsun, başımda olsun!” kavramı diye bir şey, tırnaklarının ucunda dahi olmaz. Kendi kendilerine vakit geçirmesini bilir, yalnızlığı “Ah yalnızım, vah yalnızım!” diye ele almazlar. Tek başlarına seyahat edebilir, bir barda oturup şaraplarını yudumlayabilir, sinemaya tek başlarına gidebilirler. Bunu yaptıkları için pişman olmaz, göz yaşı bile dökmezler. Özgürlük onların kanında var.
Doğuştan romantiktirler. Fransız olmalarının bunda oldukça fazla payı var. Göz kırpma, gülümseme, flört ederken bu malzemelerden asla kaçınmazlar. Heveslerini bu gibi silahlarla süslerler.
Seksi olmayı severler. Seksi olmak için değil, gerçekten öyle hissettikleri için. Seksi olmak için ‘bağırmazlar’, çok fazla ‘açılmazlar’. Dozunu iyi ayarlar, menüde ‘başlangıcı’ verir, ‘tatlı’ya hemen geçmezler.
Beyaz atlı prensi beklemezler. Aşık olmayı severler, radarlarında ‘en iyi’yi ararlar ama arkadaşlarıyla olmayı da severler ve yeri gelince bunu da tercih ederler. ‘Çıkma’ kelimesi Fransızca’da yoktur.
Her şeyi o kadar tutkuyla yaparlar ki… Yemekten, içmekten, öpüşmekten ve seksten haz duyarlar. Bir Fransız kadınını herhangi bir tatlı veya şampanya havalara uçurur. Tek taşa ihtiyacı yoktur! Hem niye olsun, taş dediğin nedir ki!
Belki de en önemli şey bu. Tıpkı onlar da diğer kadınlar gibi, en yakışıklıyı, en akıllıyı, en komiği, en romantiği arıyor ama (belki de) bazen bulamıyor. Ancak bunun için kendilerini hırpalayıp afra tafra yapmıyor, işin başında ‘öncelikle’ kendileri için zorluk çıkarmıyor. İlgilendikleri şeyle gerçekten ilgileniyorlar. Eğer ilgilerini çekmiyorsa ondan vazgeçmesini biliyor, uğraşmıyorlar.
