Abla olmak nasıl bir duygu? Bana göre bir kardeşe sahip olmak muhteşemdir. Çocukluk çağında tüm kardeşler arasında anlaşmazlıklar olabilir. Aslında o anlaşmazlıkların temelinde ebeveynler yatar. Özellikle büyük kardeşler, 2. çocuk geldiği anda ebeveynlerin baskılarıyla birçok sorumluluğu üstlenmek zorunda bırakılıyorlar. Bazıları bu sorumlulukları almakta zorlanırlar ve işler kötüye gitmeye başlayabilir. Ben de 5 yaşındayken abla oldum ve “Kardeşini idare et, o daha çok küçük.” cümlesini defalarca duymuşumdur. O sorumluluklar bana da ağır gelmiş olacak ki kardeşimle aramızda çoğu zaman anlaşmazlıklar yaşanırdı. Bu durum karşısında ebeveynlerimin tutumlarını değiştirip aslında benim de yetişkin bir birey değil çocuk olduğumu kabul etmeleriyle işler iyiye gitmeye başladı. Nadiren de olsa anlaşmazlıklar devam etti fakat tartışmaların beş dakika sonrasında kardeşimle çok eğlenerek oyun oynadığımız da oldu sarmaş dolaş bir şekilde uyuduğumuz da. Yeri geldi o küçük yaşlarda birbirimizi koruduk, kolladık, arkasında durduk.

Ergenlik ve sonrası dönemlerde fark ettim ki kardeşlerim her zaman güvendiğim, destek alabildiğim ve rahatlıkla duygu ve düşüncelerimi paylaşabildiğim kişiler oldular. Şu anda da hem ablaları hem de bir psikolog olarak onların en yakın arkadaşı ve en büyük destekçileriyim. Onların ergenlik döneminde yaşadıkları zorlukları kolaylaştıran, farkındalık değerlerini arttıran, kendilerini çıkmazda hissettiklerinde destek veren ve ebeveynlerimizin hataları olduğunda doğru yolu bulmak için ışık tutan biri haline dönüştüm ve onların kendilerini iyi hissetmesi beni çok mutlu ediyor.

Bugün bu durumdaysak bunu hem ebeveynlerimin tutumunun değişmesine hem de psikolojinin bana kattıklarına borçluyum. O yüzden ebeveynlerin çocukları arasında yaşça büyük olanının sorumluluklara çok hızlı adapte olamayabileceğini bilmeleri ve onların da hâlâ “çocuk” olduğunu unutmamaları gerekmektedir.