Empati kurarken kendi duygumuzu bir kenara koymamız, onu işe karıştırmamamız lazım. Hadi bakalım çocuğumuzla konuşurken empati kurmanın basamaklarına:

›› Öncelikle onunla bir konu hakkında konuşuyor olmamız lazım. Yani ortada konuşma filan yokken sırf çocuğumuzu sıkkın, kızgın, üzgün vb. bir durumda gördük diye akıl okumaya kalkmıyoruz (Burada “Ben çocuğumu tanıyorum, kesin, olmuştur” filan diye düşünerek senaryo yazmayın, ne olduğunu öğrenmenin yolunu daha açılmadan kapatırsınız).

Siz açık uçlu sorular soruyorsunuz, o da hafiften anlatmaya başladı ya da zaten anlatmaya hevesliyse dinleyin lütfen, bir şey söylemeden dinleyin.

›› Siz dinlerken onun iç dünyasında bir oda olduğunu, o odanın da bir penceresi olduğunu hayal edin. Hadi girin o odaya zihninizde ve bakın pencereden dışarıda ne, nasıl görünüyor? Çocuğunuz anlatıyor siz de dinliyorsunuz, unutmayın. Dinlerken girdiniz o odaya. Lütfen hatırlayın içinde bulunduğunuz oda çocuğunuzun iç dünyası, baktığınız pencere de onun baktığı yer. O pencereden çocuğunuzun iç dünyasından, onun gözleriyle bakıyorsunuz anlattığı konuya. Siz değilsiniz oradaki. Siz sadece misafirsiniz o odada, kısa bir süre için. Bu yüzden kendinizi onun yerine koymuyorsunuz, yetişkin halinizle onun çocuk dünyasında neler olduğunu anlayamazsınız.

Pencereden baktığınızda neler görüyorsunuz?

Dikkat edin, kendi duygularınız ve zihninizdeki önyargılar devreye girebilir. Uzak tutun, zamanı değil. Gördüklerinizi yorumlamadan çıkın o odadan, söylemek isterseniz söyleyin şimdi. Tam olarak görememiş olabilirsiniz diye de temkinli olun, “Galiba, sanırım” diye başlayın cümleye. Böylece eğer net görememişseniz çocuğunuzun iç dünyasında o konu ile ilgili olanları size anlatmasına olanak sağlamış olursunuz. Unutmayın daha iletişimin ilk basamağındasınız. Ardından neyi nasıl söyleyeceğiniz gelecek.