Giriş
Aziz Yıldırım’ın basın toplantısı vardı dün... Seyrettiniz mi? Ben maalesef seyrettim. İçerikten değil şekil açısından söylüyorum bunu: “Maalesef” seyrettim! Aziz Bey kızdı. Aziz Bey bağırdı. Aziz Bey tehdit etti. Aslında bu hiddet dalgasının sebebi biz değildik ama seyreden biz olunca ister istemez muhatabı biz oluyorduk. Ve anlamıyorduk... Ne federasyon başkanıydık ne gazeteci ne de başbakan: Aziz Bey bize niye bağırmıştı ki?
[[HAFTAYA]]
Birkaç hafta önce Fatih Terim de benzerini yapmıştı. Basın toplantısı yapıyordu Hoca... Ama öyle kızmış öyle dolmuştu ki, bir ara Milli Takım’ın hocası futbol mu konuşuyor yoksa Genelkurmay Başkanı düşman kuvvetlere yönelik sınır ötesi operasyonu mu anlatıyor karıştırmıştık. Hoca yanlış bir gazete haberine ya da kendisine haksızlık eden bir gazeteciye kızmıştı... Ama farkında değildi: Ekrandan taşan öfkesi o an berber dükkanından kendisini seyreden herkes nasibini alıyordu.
Cumhurbaşkanımız da çok yapardı bunu... Başbakan olduğu dönemde her salı Meclis’te alır eline mikrofonu kızardı bize... Aslında kızdığı biz değildik. Muhalefet liderine kızardı, medya patronuna kızardı, köşe yazarına kızardı ama televizyon başında biz olduğumuz için durduk yere biz de fırça yerdik.
Ne zaman televizyonu açsam biri kızıyor, öteki bağırıyor, tehdit ediyor... Muhatabı olmadığımız bir şiddetin mağduru oluyoruz. Ve tepeden gelen bu kızma-bağırma ruh hali giderek toplumun geneline nüfuz ediyor. Sizi bilmiyorum ama... Sadece büyük adamların televizyon ekranından fışkıran öfkelerinden de değil... Başhekimine atamadığı fırçayı sırf söylediklerini anlamadığım için bana atan doktorun, patronuna gösteremediği asabiyeti sadece bozuk param olmadığı için bana gösterebilen taksicinin, müdüründen yediği azarın acısını eksik evrak getirdiğim için benden çıkaran noterin de öfkesinden fena halde usandım.
“Sesin yükseldiği akıl susar, öfkenin büyüdüğü yerde yürek ufalır” derler... Alnımıza büyük harflerle “Bağırma bana” diye yazsak anlarlar mı acaba?
