BİRAND'IN YOKLUĞU O KADAR BELLİ Kİ...

50 yıllık meslek hayatının son
bültenini her zamanki gibi kapatmıştı:
“Yarın kimselere randevu
vermeyin de ana haberde
yine birlikte olalım.”
Çünkü haberciler veda etmezdi,
“Yarın görüşürüz” derdi.
Öyle öğrenmişti ustalarından
ve öyle öğretmişti öğrencilerine...

*

Ölüm umudun bittiği yerde
başlardı onun için...
Hiçbir zaman umudunu
kaybetmemişti o yüzden!
İşini kaybetti, arkadaşlarını kaybetti
ama umudunu asla kaybetmedi.
Ne adı ‘kara listelere’ girdiğinde
ne de kanser denen illete yakalandığında...

*

Bir adam düşünün ki, ölüm döşeğinde
yazdığı son köşe yazısında umut saçıyordu.
30 yıldır süren ve kimilerine göre 30 yıl
daha sürecek olan bir kardeş kavgasına dair,
“Bu savaş artık bitiyor” diye yazmıştı.

*

1 yıl önce bugün kaybettik
Mehmet Ali Birand’ı...
Nasihati hâlâ kulağımdadır: “İleriyi
göremediğinde dön geriye bak oğluş.”
Şöyle geriye dönüp bir baktım...
1 yıl önce bugün ne yazmışım?
“Birand gitti...
Yok artık.
Ne bir benzeri var
ne de yakınından geçeni...
Dolayısıyla bundan böyle
kime istiyorsanız randevu
verebilirsiniz artık.”

*

Nasıl da denk düştü
bugünün Türkiye’sine...
Gazeteler, televizyonlar “Top
bir o kalede, bir bu kalede...”
çekişmeli bir maç seyrettiriyorken size...
“Asıl oyun sizin sahanızda oynanıyor
ve sonunda golü yiyen siz olacaksınız”
diyen bir Birand’ın eksikliğini nasıl
hissettiğimizin farkında mısınız?

*

Seni çok özlüyoruz
Mehmet Ali Ağabey...
Hem özlüyor hem de arıyoruz...
Her gün bir öncekinden daha fazla!