Kalbimiz bu kadar mı katı?

Ülkemizin bir yerinde deprem oluyor keza ne fark eder ki dünyanın herhangi bir yerinde de olsa acı, acı değil midir? Lakin biz o noktada bile, acımızda bile, içimiz yanarken bile ne yazık ki tam anlamıyla birlik olamıyoruz. Depremin olduğu şehri Lut kavminin sonu ile kıyaslayan, bu size bir uyarı diyen, bu az oldu daha yükseği gelsin diyen gördü bu gözlerim. Doğa olayını alkole, zinaya bağlayanlar için gerçekten üzgünüm. Oysa bizim dinimizin hiç bir alanında zulüm yok, öfke yok, kin yok, nefret yok, saygısızlık yok..

Bir de yeterli paylaşım yapmadığını düşündüklerini linç eden bir zümre vardı. Bizim iyi olmaktan, duyarlı olmaktan anladığımız; dünyanın herhangi bir yerinde bir olay meydana geldiğinde, sosyal medyadan #prayfor... yazmak mı sahi? Ülkemizde olduysa da eğer yine “hashtag” ler atarak diren yazmak mı?

Bunları yaparak rahatlıyor da olabiliriz, iyi hissettiriyorsa yapılsın da, fakat bir kesim var ki; onlar bunu sadece yapmayanları linç etmek için kullanıyor. Kendi fotoğrafını paylaşmış adama küfredenler mi dersiniz, tanımadığı bir ünlünün(!) fotoğraf altına gidip niye paylaşım yapmıyorsun diyenler mi istersiniz, tüm bunları söyleyip saldırıp 24 saat sonra rutin hayatına devam ederken yüzü kızarmayan mı dersiniz, en vahimi de ürün tanıtımı görselleri altına deprem diye hashtag atanlardı sanırım...

Neden dilimiz kardeşlerimizin acısı için dua edip, şifa dilemiyor bunları yapmak yerine...

Kalbimiz bu kadar mı katı gerçekten?

Adalet istemek hakkımız, evladından ayrılan anne, annesinin köftesini bir daha yiyemeyecek evlat için ciğer yanması hakkımız, gözyaşımız kuruyana kadar ağlamak yas tutmak hakkımız, önlem almak talep etmek hakkımız, neler yapabiliriz geride kalanlar için düşünmek, çabalamak hakkımız ama başkalarının hayatlarına müdahale, saldırı değil be güzel kardeşim...

Herkes iyiliğini sosyal medyadan duyurup, “PR” yapmak zorunda değil ki ona da saygım sonsuz. Sonuç olarak ihtiyacı olanın yüzü gülüyorsa, başkalarının çıkarına hizmet etmesi bile gözümde değerli bir yerde.

Gel gelelim, saygı, sevgi, hoşgörüyü elden bıraktık mı hiç bir şeyin değeri kalmıyor.

Biz bir milletiz. Annesi depremde ölen evlada, “oğlum, bende senin bir annemim artık, çamaşırlarını getir” diyen annelerin evlatlarıyız. Atasından, şehitlerinden emanet kalmış ülkesine, bayrağına sahip çıkmaya çalışan, bir kalmaya çalışan bir ülkeyiz. Dünyanın hiç bir yerinde görülemeyecek birlik, beraberlik, şefkat bizim doğamız gereği zaten var. Sadece şu sosyal medya çıktığından beri, temel hak ve özgürlüklerimizden biri olan; fikir özgürlüğü kısmını biraz yanlış yorumladığımızı düşünüyorum. Özgürlükle ilgili ilk öğrendiğimiz kural neydi. “Bir kişinin özgürlüğü, başkasının özgürlüğünün başladığı yerde biter” Fikir beyan ederken ne olur bunu unutmayalım. Kalp kırmak kolay, mühim olan kıymet verip değerli kalmak.

İzmir depreminde kaybettiğimiz tüm canlarımıza Allah’tan rahmet, geride kalan yakınlarına güç ve sabır diliyorum. Gidenin yeri dolmaz ama koskoca bir ülke de acılarınıza yara bandı olmak için gözlerinizin içine bakıyor olacak, lütfen bunu bilin yalnız değilsiniz... Enkazda iğneyle kuyu kazar gibi kazazedeleri arayan kurtarma ekipleri, sizler için de tek dileğim; sizin sevdikleriniz hiç zorda kalmasın ama olurda kalırlarsa da yanıbaşlarında sizler gibi koca yürekli, güçlü insanlar olsun.

Dilerim bundan sonra; öğretmen mezun olup öğretmenlik yapıyor ya, doktor mezun olup doktorluk yapıyor ya, binaları da mezun olmuş mimarlar, mühendisler, uzmanlar yapar. Çocukların hayatları kararmaz, hiç bir anne evlat kokusundan ayrı kalarak uyumaz.

Instagram: cansubengu