"Benim sınıf arkadaşımdı Onur"

Bir Ada vapuru, uzaktan karşılıklı selamlaşma kafaları eğip. Annem, kolumdan dürttü "Bak benim sınıf arkadaşım Onur Belge." İletişim Fakültesi 1. sınıftaydım, başka hayallerim vardı memlekete ve medyaya dair. Dünyayı değiştirecektik fakat kendi çevremize bakmıyorduk. Mevzu çok derindi vakit yoktu incelikleri anlamaya...

Sanki ağzından hiç kötü söz çıkmayacak...

"Tamam, Anne dedim. Ne güzel." Sonra dönüp dünyayı değiştirme hikayemize devam ettim. Bir yandan çalışıyor bir yandan okula gidiyordum. O tantanalı dönemde Onur Belge'yi televizyonda ya da gazetede gördüğümde hep o an geliyordu aklıma, "Bak benim sınıf arkadaşım Onur Belge". Sade, asil bir duruşla birlikte sanki hiç heyecanlanmayacak sanki ağzından hiç kötü söz çıkmayacak yüzünde derin bir hikayesi olan adam...

Bağırmadan meselesini anlatabilen adam...
Televizyon tartışmalarında "söz kendisine verilmeden konuşmayan adam" geleneğinin son temsilcilerinden, nazik, bağırmadan meselesini anlatabilen, nerede yazdığının değil 'ne yazdığının' önemli olduğu adam. Hep uzaktan izledim seni. Birçok kez aynı vapurda yol aldık. Başka bir hikaye yazıyorduk, incelikleri anlamaya vaktimiz yoktu... Bu sabah spor haberlerine bakmak için annemin elinden kumandayı aşırıp kanal değiştirdiğimde gördüm altyazıyı. Çaktırmadan anneme baktım, söylesem mi dedim. Ne kadar saklanırdı bir haber bu çağda... Anne dedim, "Kötü bir haberim var." Annem, "Benim sınıf arkadaşımdı Onur" dedi yalnızca... Mekanı cennet olsun...