Anne olmak hata kaldırmıyor

Hepimiz insani zayıflıklarla donatıldık. Hepimizin bir kırılma noktası, zaafları ve zayıflıkları var. Zaman zaman hata yapar, sonra bu hatalardan dersler çıkarırız. Hayat, kaldığı yerden devam eder.

Anne olmak hata kaldırmıyor oysa ki. Çocuğun yere düşse, kendini suçlarsın. Daha dikkatli olmayı ve gözünü çocuğundan ayırmamayı öğrenirsin. Senin canın, onun canından fazla yanar. Ateşinin olduğunu anlamadığın için sen cehennem ateşinde yanarsın. Anne olarak doğmadık ve bunları tecrübe etmeden bilemeyiz elbette. Komşunun çocuğu çok güzel yemek yerken, seninki yemiyorsa, yine kendini suçlarsın. “Ben nerde hata yaptım, onu eğitemedim mi, güzel yemek yapamıyor muyum” diye.

Yaptığın kişisel hatalardan bile artık iki kat sorumlusundur. İşyerinde yaptığın bir hata, senin işten çıkarılmana sebep olduysa, artık eve para götüremeyeceğin için yine olan çocuklarına olur. Kahrolursun. Yeni bir iş bulana kadar için içini yer, hiçbir yere sığamazsın.

Çocuk sahibi olmanın sorumluluğu sadece onu beslemek, uyutmak, temizlemek ve eğitmek değilmiş. Çocuğuna layık ana baba olabilmek çok daha büyük bir meziyetmiş. Çocuk sahibi olmak isteyenlerin gözünü korkutmak için yazmadım bunları, aksine, bu dünyada kendinden daha fazla sevebileceğin bir varlığı dünyaya getirmek kadar olağanüstü bir şey yok. Saf sevgi, karşılıksız sevgi, pırıl pırıl bir sevgi ancak insana bunları yaşatabilir. Hiç kimse kendini ateşe atmaz ama evlatlarının yerine kendini seve seve atar. İşte evlat sevgisi bu kadar büyük bir sevgi sevgili okur. Allah kimseye geri dönüşü olmayan hatalar yaptırmasın.

YENİ EV, YENİ ARKADAŞLAR

Yeni evimize taşınalı 1 ay olmadı fakat kızlarım site içindeki parkta kendilerine oyun arkadaşları çoktan buldular. Kendi yaşıtları olan Deniz, şahane konuşurken bizim kızlar hala kendi aralarında çat pat sadece kendilerinin anladığı bir dilde konuşuyorlar. Umarım bu arkadaşlıklarının, kızlarımın düzgün konuşmalarına bir katkısı olur.

Alt komşumun henüz 8 aylık bir bebeği ve karşı komşumun da 12 aylık bir oğlu var. Takdir ederseniz ki bazen koro şeklinde apartmandan çocuk ağlama sesleri yükseliyor. Bazen bizim kızlar uyuduklarında aniden çocuk ağlamasıyla odalarına koşuyoruz ama bizimkiler mışıl mışıl uyuyor oluyorlar. İşte bizim şimdiki apartmanımızda çocuk ağlamaları ve elbette bebek telsizleri birbirine karışmış durumda. Bir oyun grubu kursak hepimiz rahat ederiz. Taşındığımız gün karşı komşumun “Çocuklu bir ailenin taşınmasına çok sevindim, çünkü bizi ancak çocuklu bir aile anlar” demesi boşuna değilmiş. Apartmanın diğer sakinlerinin vay haline.