Superman de Kripton'a kaçar

Çocuklarını hem bir aktiviteye götürüp, hem de kendini geliştirmeye adayan annelerin bitmeyen bir telaşları vardır. Belki yarım bıraktıkları eğitimlerine devam etmek, belki çalışma hayatına tekrar dönmek, bu arada evin düzenini aksatmamak, çocuklarına ve eşine zaman ayırmak ve hatta birlikte yapabilecekleri aktiviteleri organize etmek... Liste böyle uzayıp gider. Kendimden yola çıkarak, yapmak istediklerimle, yapabildiklerimi bir kefeye koyduğumda, aslında her şeyi olması gerektiği kadar yaptığımı ama yine de bundan tatmin olmadığımı farkettim. Sanki hala eksik bıraktığım ya da yetişemediğim şeyler varmış hissini sadece benim yaşamadığımı öğrenince rahatladım bir yandan.

Çocukların müzik dersi almalarını çok istediğim kadar, yarım bıraktığım Fransızca kursuna devam etmeyi de aynı oranda istiyorum mesela. Ya da sadece müziğe değil, bir spor aktivitesine de gitmeleri gerektiğini düşündüğümde, benim de 1 yıllık üyelik ücretini ödeyip sadece 5 defa gittiğim bir spor salonu olduğunu hatırlıyorum. Ailece geçirebileceğimiz bir haftasonu tatili planlarken, aslında zaten tüm haftayı birlikte geçirdiğimizi ama kendime pek vakit ayıramadığımı düşünüyorum. Her ne kadar ajanda yönetimi yapıp, aylık programımı buzdolabının üstüne assam da, sürekli yetiştirme telaşında olduğum işlerimi organize ederken yoruluyorum.

Bazen biraz yavaşlamak gerekiyor. Anneler süper kahramanlardır. Ama bazen Superman’in bile Kripton’a kaçtığı zamanlar olur değil mi?