Giriş
Yeni kitap yola çıkmışken önemli bir konuda birkaç şey söylemek istedim. Son zamanların belki de en çok konuşulan ebeveynlik sorusu bu: Çocuklarımızla arkadaş mı olmalıyız, yoksa net çizgileri olan birer anne baba mı?
LİMAN OLMALIYIZ
Aslında bu ikisi birbiriyle çelişmek zorunda değil. Birbirini tamamlayan iki yaklaşım olabilir; yeter ki ne zaman, nasıl ve ne kadar olduğunu bilelim. Arkadaş gibi olmak demek, onların her dediğini yapmak değil. Anne baba gibi olmak da sadece kurallar koyup hayatlarını şekillendirmek değil. Çocuklarımızın hayatında birer liman olmalıyız. Fırtına çıktığında sığınabilecekleri, hata yaptıklarında yargılanmadan anlatabilecekleri, sevindikleri anları paylaşırken ilk aradıkları kişi olabiliriz.
GÜVEN ÖNEMLİ
Bunun yolu ise sadece ‘disiplin’den değil, güvenden geçiyor. Çocuklarımıza arkadaş gibi yaklaşmak, aslında onları birey olarak görmekle başlar. Ne hissediyor? Ne düşünüyor? Neden böyle davranıyor? Sorduğumuzda değil, sormadan anlayabildiğimizde aramızdaki bağ daha da güçlenir. Ama sormaktan da kaçınmayalım. Sözcükler hâlâ güçlü. Tabii bu bağ sadece gülüp eğlendiğimiz anlarda kurulmaz. Kural koyarken, “hayır” derken, sınır çizerken de oluşur. Çünkü çocuk, sınırlarla güvende hisseder.
YOL ARKADAŞI
“Vücudun sana ait. Kimse sen istemeden sana dokunamaz. Ve böyle bir şey olursa, sana inanır senin yanında olurum, bunu sakın unutma.” Bu güveni verebilmek için, onun gözünde sadece bir ‘otorite’ değil, aynı zamanda bir ‘güven insanı’ olmalıyız. Yani hem bir anne baba hem de bir yol arkadaşı. Bir gün gelir, bir sıkıntısını anlatmak için bizi seçerse; işte o gün arkadaş gibi olan ama sınır koymayı bilen bir ebeveyn olabilmişiz demektir. Arkadaş gibi yaklaşın, ebeveyn gibi durun. Ne fazla uzak, ne fazla yakın olun. Yol gösterin ama onunla birlikte yürüyün. Ve en önemlisi: “Beni ne zaman istersen, buradayım” duygusunu yaşatın. Sonrası zamanla akacak ve keyifle yaşaması kalacak size.
