Giriş
Adı üstünde tam bir finaldi. Maç Beşiktaş’a geldi, döndü, İstanbul Belediye’ye gitti. Sonra yine Beşiktaş dengeledi. Uzatmaya gidildi ve sonunda gülen taraf Beşiktaş’tı. 16 finalde 9 kupa bundan iyisi Şam’da kayısı. Sayısız pozisyonlar vardı. Kırılma anı; Beşiktaş için devre biterken Simao’nun kaçırdığı pozisyon, Belediye için de Aurelio’nun neden olduğu penaltının gole çevrilmesiydi. Beşiktaş tempo yapamadı. Buna karşı Belediye oyunun her anında vardı. Skor adına, pozisyon adına Rüştü’nün önünde çok gezdiler.
[[HAFTAYA]]
Guti beklentiye yanıt veremedi. Tayfur hocanın onu 105 dakika oyunda tutmasına ise bir anlam veremedim. Kafası kesin olarak başka bir yerde. Bu durumda takımda kalmasını beklemek hayalperestlik olur. Bobo çıkana kadar turist gibiydi. Buna karşılık İbrahim Akın’ın sürüklediği Belediye sessiz ve derinden giderken çok etkiliydi. Rüştü’nün bugüne kadar kurtardığı maçları söylersek yediği hatalı gol için bir şey demememiz lazım. Onun klasındaki bir kalecinin Gökhan’ın vuruşunu önlemesi gerekirdi.
Manuel Fernandez için ayrı bir parantez açmak lazım. Quaresma’ya ilk golde hani halk tabiri ile ağzına attığı pas, ardından Sivok’a kestiği top onun maçta büyümesine neden olan hareketlerdi. Tek kelime ile mükemmeldi. Ancak Hasagiç’i de unutmamak gerekir. Uzatmalarda yaptığı kurtarışlar gerçekten müthişti. İki uzatma devresinde de üstünlük Beşiktaş’ındı. Şampiyonu penaltılar belirledi. Ama tebrik edilmesi gereken iki kişi vardı ki, biri Tayfur Havutçu diğeri de Abdullah Avcı’ydı. Finale yerli hocalar damgasını vurdu
