Immobile-Rafa

Rafa’yı bir kenara koyalım. Veya o oynamasın. Beşiktaş’ın karşı kaleye gidişi ancak taksi ile mümkün olabilir. Attığı muazzam golün altını çizelim. Penaltı yaptırıp bir de asiste imza atınca işin rengi belli oldu. Yıldız böyle olunuyor işte. Bir başka açıdan da bakalım. Beşiktaş bugüne kadar oynadığı takımlarda rakip kaleciyi yıldız yapma imkanını nasıl bulmaktadır. Kenar orta yap, Bekaj çıksın alsın. Bu mudur Solksjaer’in sistemi. Hadi bir iki kez bunları yaptın maç boyunca tekrar ederken kenar yönetiminden hiç mi ikaz gelmez? Bir üçüncülük umudun var. Sanki olmamak için olanca gücünle mücadele ediyorsun. Şaka yapsan bile hoş karşılanmaz. Bu taraftar bir küçük umudun olmasına rağmen tribüne gelip seni destekliyorsa, hiç olmazsa onlar için canını dişine takıp oyun gücünü ortaya koyman gerekmiyor mu? Galatasaray maçını çıkarsak 7 maçta yediğin gollerin bir analizini yap, gördüğün manzara karşısında küçük dilini yutarsın. Abdülkadir Parmaksız en son 1 yıl önce gol atmış. İkinci golünü yeni yılda Beşiktaş’a attı. Minyatür kalede ancak böyle gol atılabilir. Penaltı oluyor seyirci vuruş için Rafa’yı davet ediyor. Yani sabır taşı her açıdan çatlamış. Yukarıda yazdıklarımın hepsi ilk devre yaşandı. Immobile hat-trick ile döndü. İkinci yarı Beşiktaş’ın şahlanışı ve golleri geldi. Bir yekün alın. Rakip Hatayspor ve küme düşmüş. Bu farklı galibiyetin yazısı bu mu olmalı diyorsanız sonrasını yine yazarım. Taraftar sadece eve mutlu gitti, o kadar.