Giriş
Artık bu yıl yazmaya karar verdim. Negatif veya pozitif bir yargım yok, sadece durum tesbiti yapıyorum: ‘Vapurdan baba karşılama konsepti’...
Çocukluğumdan beri her yazı Büyükada’da geçiririm. Çocukken, kente inmeden bütün tatili adada değerlendirirdik. İş hayatı başladı, hafta sonunu adada geçirip hafta başının ilk sabahında oradan işe gitmeye devam ettik.
Ediyoruz da. Bir şikayetim yok, yanlış anlaşılmasın. Çalışmayı da sabah adanın sakin saatlerinde işe gitmeyi de akşam serinliğinde işten dönmeyi de seviyorum.
Bizi de karşılayın
Adanın karşılama seremonilerine de bayılıyorum. Her akşam deniz otobüsünden, vapurdan inerken erkekleri karşılamaya gelmiş çocuk ve eşlerle dolar iskele.
Bütün günü denizde-havuzda geçirip akşam saatlerinde full bakım ve makyajla, hatta ada için abartılı şık kıyafetlerle işten dönen kocasını karşılamaya gelmiş kadınlar...
Ve yanlarında özenle giydirilmiş çocuklar...
Sahne hep aynı: Deniz otobüsünden çıkan babaya fişek gibi koşan, “Babaaaa!” diye sarılan evlatlar...
Bu filmi yıllardır görüyorum ama hâlâ duygulanıyorum. Ama “Nerede çalışan annelerin hakları?” diyesim de gelmiyor değil.
Şöyle beni ve benim gibi çalışan anneleri karşılamak için iskeleye gelmiş şık giyimli kocalar ve çocuklar nerede?..
Vallahi güceniyorum artık. Annelerinizi de karşılamaya gelin çocuklar. Ne o hep baba hep baba! Kızlara da söyledim, haftada bir-iki gün beni de karşılayın da havam olsun ayol!
Şaka bir yana, ülkemizde hâlâ ‘çalışıp eve ekmek getiren’ kavramı erkekler üzerinden döndüğü için bu tablonun süregelmesi normal. Belki bizim gibi çalışan annelerin çalışan kızları ve onların kızları oldukça bu tablo değişir.
O zaman ne diyoruz? Diren çalışan anne!.. Herkese keyifli hafta sonları.
(29.06.2013 tarihli Cumartesi Postası ekinden alınmıştır.)
