Disiplin şart

Aşırı disiplinli bir anne olmadım hiç. Terbiyeli çocuklar yetiştirmeye özen gösterdim ama bunu onlara göstererek öğretmeyi hedefledim, söyleyerek değil. Kararlarını kendileri versinler istedim. Onlarla ilgili, ailemizle ilgili seçimler yaparken hep fikirlerini aldım. Onlar için iyi olan, doğru olan konusunda uyardım ama kısıtlamadım. Ne var ki bu ‘kısıtlamama’ işini abartmışım, bunu anladım. Nasıl mı? Elektronik aletler konusunda her zaman toleranslı oldum. Çocuğa tablet, akıllı telefon almayanlardan değildim. En son teknolojiyi bilsin istedim, çağa ayak uydurmak için yeni çıkanları takip etsin, en üst seviyede teknolojiden yararlansın diye düşündüm. Hala da öyle düşünüyorum ama bir farkla... Bu farkı bana fark ettiren Pan Psikiyatri’den pedagog Nuray Erdemli oldu. Erdemli, bana, bu yaştaki çocuklara özgürlük vermek kadar kısıtlamalar da koymak gerektiğini anlattı.

Çocukların yetişkinler gibi kendi kendilerini kontrol altında tutamayacaklarını, onlara sınırlar konması gerektiğini söyledi. Örneğin tabletler ve telefonlar konusunda. Pek çok anne okullar açılınca telefonu, iPad ve televizyonu yasaklarken ben bunu hiç yapmamıştım. Onlara “Ödevinizi yapın, dersinizi çalışın, sonra istediğinizi yapabilirsiniz” diyordum. Yanlışmış. Çocuklara bu tip uğraşlar için zaman sınırı koymak gerekiyormuş. Yaşına göre günde 1-2 saat gibi... Bunu yapmazsak çocuğun kendi kendine bu disiplini sağlaması zor oluyor, sonuçta dil gelişiminden okumaya her türlü eğitimi sekteye uğruyor. Şimdi zamanlama koyduk. TV, tablet veya telefon günde sadece bir saati oluşturuyor.

Ama yine de onlara güvenim sonsuz olduğundan bu bir saatin kullanımını kendilerine bırakıyorum. Telefonlar da kilitli olmayan bir çekmecede ama ellemiyorlar bile. Bakalım bu süreci nasıl devam ettireceğiz? Şimdilik elektronik disiplinimiz beklenen düzeyde ilerlese de gelecekte çatışma yaşayıp yaşamayacağımızı zaman içinde göreceğiz. Sonuçta şunu anladım; ucundan bucağından da olsa disiplin şart!