Kapıdaki sinyal!

Bizim evde kapı kapama adeti yoktur! Sokak kapısı hariç tabii! Onu güvenlik nedeniyle kapatıyoruz ama oda kapılarını asla! Belki evimde özgür olduğumu hissetmemin, belki de evin her yerine hakim olduğumun göstergesi... Ama şimdi yavaş yavaş kapanmaya başladı kapılar. Evde ergenliğe doğru yaklaşan birilerinin varlığından dolayı...

Önce şaşırdım ama sonra empati yapınca gerçeği görmeyi başardım. Geçmişe gidip kendi çocukluğuma baktım kuşbakışı. Bana ait bir ortamın beni mutlu ettiği zamanlara... Kendi odamın içinde kimi zaman sessiz bir yerde ders çalışmak, kimi zaman bangır bangır müziği açıp istediğim kadar ses çıkarabilmek, kimi zaman annemden babamdan gizli bir şeyler yapmak, kimi zaman arkadaşlarımla birlikte kendi ortamımda takılmak için kapattım kapıyı.

Tıpkı evimin kapısını kapatmak gibi. ‘Burası benim alanım, benim özgürlüğüm, istediğimi yaparım’ tavrı. Şimdi ufak ufak bizim evde de özgürlükler ön plana çıkmaya başladı. Bazen gerçekten sessiz sedasız ders çalışmak için kapanıyor kapı. Bazen şöyle rahatça bilgisayarda takılmak için. Bazen Skype’den rahat rahat sohbet edebilmek için, bazen annebabaya veya kardeşe kızgınlığın ifadesi için.

Kapı kapanıp oda sığınağa dönüştükçe istekler de başlıyor tabii. Amaç belli; o alanda kendine bir ev konforu yaratmak. Her ne kadar almayacağımı bilse de televizyon talebi, arkadaşlarının rahatça oturacağı bir koltuk talebi, kilitli çekmece talebi, duvara ayna talebi, hatta ve hatta daha geniş bir eve taşınarak odanın büyümesi talebi... Öyle gözüküyor ki bizimkiler, daha doğrusu evin büyüğü, çocukluktan yetişkinliğe doğru hızla yol alıyor. Bunun ilk sinyalini de kapılar verdi. Herkese iyi hafta sonları.

( 10.12.2011 tarihli Cumartesi Postası'ndan alınmıştır. )