Giriş
Son dönemin dikkat çeken ressamlarından Deniz Avşar’la birlikteyiz. İşini aşkla yaptığı her eserinden belli olan bir sanatçı o. En çok dikkatimi çeken eserleri, insanları evcil hayvanlarıyla birlikte resmettiği portreler oldu. Çünkü tablodaki hiçbir bireyin yüz detayları yoktu. Ancak bu detayların noksanlığına rağmen tablodakilerin kim olduğunu anlamanız hiç de zor değil… Deniz Avşar’ı ve eserlerini yakından tanıyalım.
Hayat hikayeniz nasıl başladı?
10 Mart 1990 Hamburg doğumluyum. Tek çocuğum ve annemle büyüdüm. Okulu bitirdikten sonra tüp bebek ve kadın hastalıkları bölümünde beş seneye yakın hemşirelik yaptım. 20 yaşındayken Türkiye’ye tatile gelmiştim ve ani bir kararla buraya taşındım. İlk zamanlar hayli zordu. Kültür farkı, maddi durumlar derken bir şekilde kendi ayaklarımın üzerinde durmayı başardım. O sırada özel bir hava yolu şirketinde hosteslik yaptım ve birkaç sene uçtum. Beş sene önce de bütün işlerimi bırakıp sadece resim yapmaya başladım.
Resim yeteneğinizi ilk ne zaman keşfettiniz?
Küçük bir kız çocuğuyken de resim yapmayı çok severdim. Geceleri aklıma gelen şeyleri sabah resmedebilmek için sabırsızlanırdım. Şimdi de haftalarca kendimi eve kapattığım oluyor. Yaptığım işle aşk yaşıyorum. Sürekli kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Kendime güvenli bir alan yarattım. İnsanlardan uzak bir iç dünyam var.
‘RUHUNU GÖREBİLDİĞİMDE GÖZLERİNİ DE ÇİZECEĞİM’
Portrelerinizde yüz detaylarının olmamasının bir anlamı var mı?
Yüzü olmayan portreler spontane gelişti aslında. İlk başladığımda resmi bitirip, “Yüzünü sonra çizerim” diyordum fakat resimlere baktıkça özellikle insanların gözlerini görmek istemediğimi fark ettim. Bunun üzerine sadece saç ve sakala odaklanarak insanları benzetmeye çalışıyorum ve hoşuma gidiyor. İnsanların yüzüleri umurumda değil, ruhlarını hissettmek istiyorum. Amedeo Clemente Modigliani’nin dediği gibi, “Ruhunu görebildiğimde gözlerini de çizeceğim.”
Evcil hayvanları insanlarıyla resmediyorsunuz. Bu seriye bayıldım. Sizin insanı olduğunuz hayvanlarınız var mı?
Şu an üç köpeğim var. Üçünü de sokakta tesadüfen buldum. Maggi en yaşlı köpeğim, 11 senedir benimle. Kali, dört senedir benimle ve Leo’yu daha yeni buldum, henüz beş aylık. Hayvanları çok seviyorum ve onları ölümsüzleştirmek beni hem mutlu ediyor hem duygulandırıyor.
Ojeyle yaptığınız tablolar da var. Onlardan da bahseder misiniz?
Ojeyle ilk zamanlar çok deneyimler yaptım ve ilk yaptığım tablolardan biri ojeyle oldu. Bir tabloda yaklaşık 400 oje akıttım ama bunu yaparken kokudan zehirleniyordum. O yüzden akrilik ve yağlı boyayla hayatıma devam ediyorum.
MUTLUYKEN ELİME FIRÇA ALMAK İSTEMİYORUM
Üretirken nelerden besleniyorsunuz, size ilham veren şeyler ne?
En çok mutsuz ve yalnız hissettiğimde resim yapabiliyorum. Artık bu durumla barıştım ve yüzleştim. Mutluyken elime fırça almak istemiyorum ve yaz aylarında çok zorlanıyorum.
ALMANYA’DA DAHA GÜVENDE HİSSEDİYORDUM AMA ORAYA AİT OLMAK İSTEMEDİM
Yaşamak için Almanya mı daha iyi yoksa Türkiye mi?
Türkiye’de hayat şartları çok zor. Almanya’da her şey planlı ve programlı yürür. Almanya’da daha güvende hissediyordum ama oraya ait olmak istemedim.
Türkiye’deki sanata ve sanatçıya olan tavrı nasıl değerlendiriyorsunuz?
Sanatçıya verilen değerin ve desteğin burada daha çok olmasını isterdim.
Devletin katkısı neredeyse hiç yok. Bu da üzücü bir durum.
