Giriş
Uzun süredir ilk defa insan içine karışmanın gerginliğini yaşadım.
İstanbul-Adana uçuşum öncesi beni en tedirgin eden şey 1 saat 40 dakika süresince maske takacak olmaktı. Maske beni gerçekten rahatsız ediyor. Marketten eve gelene kadar nefes nefese kalıyorum. Bu durum elbette psikolojik…
Uçuştan 3 buçuk saat önce ne olur ne olmaz diye erkenden İstanbul Havalimanı'na gittim. Havalimanına varınca sizi uzun bir kuyruk karşılıyor. Sosyal mesafe kuralı, x-Ray sırası derken, içeri girmeniz biraz zaman alıyor.
Havalimanına giriş yaptıktan sonra sizi yine uzun bir bilet kuyruğu bekliyor. Uçağını kaçırdığı için bağırıp çağıranlar, "Uçuşuma az kaldı" diye yandan girenler, biraz gerilmenize neden oluyor. Ben de bunu anlamıyorum. Uçuş zamanınız belli çıkın yani erkenden. Uçak bu uçak! Otobüs değil ki hemen kalkmadan git yetiş… Her uçuşumda bu tip insanları mutlaka görüyorum. Bir de suç havalimanı personelininmiş gibi kıyameti koparırlar. Neyse...
Bagaj sisteminde değişiklik
Aslında bu sistem inanılmaz hoşuma gitti. Bunun her zaman geçerli olması gerektiğini düşünüyorum. Normalde hava yolu şirketleri 15 kilo bagaj, 8 kilo da kabin bagajı hakkı veriyor. Ancak bu süreçte kabin bagajı yasaklandı. Yanınıza sadece tablet notebook gibi şeyler alabiliyorsunuz ve 8 kiloluk kabin bagaj hakkınız normal bagaj hakkınıza ekleniyor. Yani toplamda 23 kilo bagaj hakkınız oluyor. Normalde valizim hep ağır olduğundan para ödememek için 8 kilo yanıma almak zorunda kalıyorum. Benim gibi 3 kilo bile taşımaya zorlanan biriyseniz bu gerçekten sıkıntı. İsteyen bagajını yanına almalı isteyen de kabin hakkını normal bagaja verebilmeli. Bunun devamlılığını diliyorum.
Uçakta sizi neler bekliyor?
Başka firmaları bilmiyorum ama Türk Hava Yolları ekibi uçağın kapısında sizi hijyen kiti ile karşılıyor. Elinize bir paket tutuşturuluyor. Ne var bu paketin içinde? Maske ve antiseptik mendil. Oturma düzeni ise sosyal mesafe kurallarına göre ayarlanmıştı. Kabin ekibinin gözü herkesin üzerindeydi. Hiç kimseye göz açtırmadılar.
Bir bardak su bile yok
Uçağa binmeden önce yiyecek ve içecek ihtiyaçlarınızı mutlaka görün. Çünkü önlemler kapsamında hiçbir şekilde su bile vermiyorlar. Uçaktan inince diliniz dışına çıkmış vaziyette su aramayın. Sonra işte her zamanki gibi uyumuşum... Gözümü açtım Adana'dayım...
Uçaktan iniş
Uçaktan inerken kabin memurlarının anonsunu bekliyorsunuz. “3 ve 5 numara arasında oturan yolcularımız uçaktan inebilir” gibi bir anons geliyor. Bu şekilde yığılmayı engelleyerek ve sosyal mesafe kurallarına uyularak uçaktan iniyorsunuz. Servisler de aynı şekilde. Yığılma ve tıkış tıkış gitmek yok. Normalde 2 servis geliyorsa alana 4 servis geliyor.
Küçük şehirlerin büyük sorunu
Küçük illere her zaman daha az uçuş düzenliyor. Tabii nedeni de elbette talebin az olması. Salgın nedeniyle de uçuşlar daha da azaldı. Bu nedenle servis imkanları da kısıtlı. Benim koltuğum uçağın en arka taraflarındaydı. Bu da valizi geç almam ve servise geç gitmem demekti. Servise gidene kadar otobüs dolmuştu ve bana yer kalmamıştı. Başka servis olmadığını duyunca da hüsrana uğradım. Bir sonraki uçak 3 saat sonra inecekti. Ve bir sonraki servisin kalkması yaklaşık 4 saat demekti. Dokunsanız ağlayacak gibiydim sinirden. Adana’da da o gün hava 41 dereceydi. Yaniyürük yani! Servis şoförüne, “Eeee şimdi ne olacak? Beni burada bırakamazsınız!” dedim. Adam da üzüldü tabii. “Bak aslında yasak ama seni burada tek başına bırakmak istemiyoruz. Hostes koltuğuna otur” dedi. "Bagajda götürelim" deseydi yine giderdim! Böyle şeyler de hep beni bulur. Asla normal bir uçuşum olmaz.
Velhasıl arkadaşlar, bir şekilde Mersin'e geldim. Sürekli, "Ayyyy ne var Mersin'de??? Sen de hep Mersin'e gidiyorsun aman!" diyen arkadaşlarıma ve servis sorununa rağmen... Bir süre burada olacağım. Bundan sonraki yazılarımda elbette memleketçilik yapacağım. Çünkü canım Mersin! Mersin'e gelmek için can atacaksınız.
