Giriş
Türk ulusu olarak, bölücü teröre iki şehit daha vermenin acısını ve öfkesini yaşadık, yaşıyoruz!
Son yolculuklarına uğurladığımız şehitlerimizden birinin adı Mustafa Bedirhan Karakaya idi.
Yaşı ise yoktu.
Niye?
Daha 11 aylıktı diye!
Yani, henüz yaşını doldurmamış bir bebekti!
Yaşama ‘merhaba’ dedikten 11 ay sonra yaşam hakkı elinden alınan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin minicik bir vatandaşı!
İkinci şehidimizin adı, Türk Milleti’nin küçücük bir ferdi olan o bebeğin annesi Nurcan Karakaya idi.
Çocuğu ile birlikte gittiği üs bölgesinde görevli astsubay eşini ziyaretten dönerken PKK’lı teröristlerce yola tuzaklanan bombanın patlatılmasıyla, o yolculuk, son yolculukları olan Nurcan Karakaya…
Tabi ki kanları yerde kalmayacak. Hiçbir şehidimizin kanını yerde bırakmayan Kahraman Türk Silahlı Kuvvetleri, döktükleri ‘masumiyet kanının’ bedelini de PKK’lı teröristlere mislinin de mislisiyle ödetecektir.
Milletçe kalbimize gömdüğümüz şehit bebeğimiz ile şehit annesine bir kez daha Allah’tan rahmet diliyor, mekanları cennet olsun diyorum!
Bazılarını da lanetliyorum.
Kimleri?
Vatandaşı oldukları ülkenin 11 aylık bebeğini bile acımasızca, haince, kalleşçe şehit eden teröristleri! Ve de onların yandaşlarını, destekçilerini, işbirlikçilerini!
Birilerine de “yazıklar olsun” diyorum!
Kimlere?
Dolaylı ya da dolaysız yoldan bebekleri bile katleden teröristlerle işbirliği yapan, onları veya uzantılarını kullanan sözde ‘insan hakkı savunucusu’ bazı ülke yöneticilerine!
Ve uyarıyorum;
Terörle insanları katletmek, insanlığa karşı işlenen suçtur, insanlık suçudur! Bu suça seyirci kalmak, bu suçu işleyenlerle mücadele etmemek ise suçların en büyüğü olan ‘insanlık suçuna’ ortak olmaktır!
