Giriş
Türkiye onu beş yıl önce toplu taşımada kitap okurken gizlice çekildiği fotoğrafla tanıdı. Toplu taşımada kitap okuyan İzmirli Ali Uçar’ın fotoğrafı, “Entel olacağım, kız tavlayacağım diye kendini yırtan İZBAN kekosu, terliklerine bayıldım” sözleri ile sosyal medyada paylaşıldı. Uçar paylaşıma, “Arkadaşlar fotoğraftaki şahıs benim ve hiç utanmıyorum. Karşımda oturmuş olan kıza veya çevremde hiç kimsenin namusuna bakmadığım için. Evet ben cebi çok zengin bir insan değilim. Hatta 6. sınıftan terkim. Annem babam ayrı. Toplumun huzurunu kaçıran soytarı olmadım. Çalmıyorum. Çalışarak kazanıyor, param yettiğince kitap almaya, kütüphaneye gitmeye çalışıyorum.
Çok utanç duyuyorum böyle bir insan olduğum için. Elbisem kirli, terliğim bindiğim metroya uygun değil. İşte zihnimi kirletemiyorum. Utanıyorum. Ama her ne olursa olsun bana kitaplar böyle olmayı öğretti. İnsan olmayı. Hayvanlaşıp çevremi kirletmiyorum. Üzgünüm, utanıyorum” şeklinde yanıt vermişti. Maddi zorluklar yaşasa da hayallerinden vazgeçmeyen Ali Uçar, 5 yıl sonra karşımıza “Kitap Dokununca Yüreğe” isimli kitabıyla çıktı. Uçar ile bir azim örneği olan yaşam hikayesini konuştuk.
BABAM BİZİ TERK ETTİ
Nasıl bir çocukluk geçirdiniz?
1986’da İzmir’de Cemil Uçar ve Süreyya Uçar çiftinin üç erkek çocuğundan ilki olarak dünyaya geldim. Çocukluğum hayal kurarak geçti. Hayal kuran ve onları gerçekleştirilebileceğine inanan bir çocuktum. Babam, ben 5 yaşındayken annemden ayrılarak yurt dışına gitti ve bir daha asla geri dönmedi. Ondan hiçbir destek göremedim. İlkokul 4’üncü sınıfa kadar okul hayatım düzenliydi.
Ancak diğer iki kardeşim de okula başlayınca annemin üzerindeki yük arttı. Kitap bile alamıyorduk. İlkokul üçüncü sınıfa kadar hayallerini yetişkinlere söylemeye çekinen, zaman zaman onlardan korkan bir çocuktum. Öğretmenimin ödev olarak verdiği “Kuyudaki Cin” isimli kitabı okuyunca hayatımın seyri değişti. Hayallerimden korkmamam gerektiğini ve yürekten istersem onları gerçekleştirebileceğimi öğrendim. Okuma alışkanlığımı bu sayede kazandım.
SOKAKTA HURDA TOPLADIM
Türkiye sizi ilk olarak bir sosyal medya paylaşımıyla tanıdı. O gün neler yaşandı anlatabilir misiniz?
İçe kapanık biriydim. Hayatım iş ev arasında geçiyordu. Cumartesi günleri İzmir İl Halk Kütüphanesi’ne giderdim. İZBAN’da kitap okuyarak seyahat ederken bir hanımefendi fotoğrafımı çekip sosyal medyada paylaşmış. Ben yazdıklarını fabrikada çay molasındayken gördüm.
Fotoğraftakinin ben olduğumu ve duygularımı belirttiğim bir paylaşım yaptım. Bu olay birden bire gündem oldu. Çok sayıda destek mesajı aldım. Hatta Türkiye’nin saygın markalarından biri reklam teklifinde bulundu. Fakat bunu maddi kazanca çevirmek istemedim. Olaydan 2 yıl sonra işsiz kaldım, sokakta plastik, hurda topladım. Yine de kişiliğimden ödün vermedim. Ben yazarak bir yerlere gelmek istiyordum.
GELEN MESAJLARA AĞLADIM
Yapılan bu paylaşımdan sonra pek çok kişi tepkisini dile getirdi. Siz neler hissettiniz?
Binlerce mesaj aldım. Onlarca insan bana kitap göndermek istedi. Sınırlı sayıda mesajı açıp okuma cesareti gösterebildim. Hepsi yürekten yazılmış duygusal mesajlardı, hepsinde oturup saatlerce ağladım. Özellikle bir ablanın gönderdiği mesaj şu şekildeydi: “Merhaba oğlum seni yürekten kutluyorum, ben sekiz aylık hamileyim, çocuğumun cinsiyeti erkek ve ben senin adını koyacağım inşallah senin gibi bir evlat olur.”
Tanımadıkları, görmedikleri halde insanların kalplerinde bu denli yer alabilmek ne büyük bir mutluluk. Annesi babası öğretmen olan 15 yaşında bir kardeşimin mesajı ise şu şekildeydi: “Ali abi benim annem babam öğretmen ve okumayı çok seviyorlar fakat bana okuma alışkanlığı kazanmam için çok çaba gösterseler de ben kazanamadım ama senin haberini gördükten sonra okumanın insanı ne güzel bir insana dönüştürdüğünü gördüm şimdi elimden kitap düşmüyor”.
YAZMAK HAYALİMDİ
Kitap yazmaya nasıl karar verdiniz?
Kitap yazmak benim çocukluk hayalimdi. Umutsuzlara umut olmak istiyordum. Çünkü Ali küçükken hep umuda hasretti. Daha ilkokul yıllarımda şiir yazmaya başlamıştım. Devamında aforizmalar, kısa öykü ve şiir şeklinde yazmaya devam ettim. Son 10 yıldır roman yazma denemelerim oluyordu.
OLUMLU TEPKİLER BENİ YÜREKLENDİRİYOR
“Kitap Dokununca Yüreğe” okuyucuya ne anlatıyor?
Kitabımın kahramanı Cihan, 25 yaşlarında. Çevresi tarafından anlaşılamadığını düşündüğü için şiir ve roman denemeleri yapıyor, içini yazıya döküyor. Daha sonra Haldun ile tanışıyor ve hayatı değişiyor. Şu ana kadar gelen tepkiler mutluluk verici. Çok sayıda mesaj alıyorum. Bunlar beni yüreklendiriyor.
Fotoğrafınızı sosyal medyada paylaşan kişiyle görüşüyor musunuz?
O kitap yazdığınızı biliyor mu? Hiçbir şekilde arkadaşla bir diyaloğumuz olmadı. Haberi olmuştur diye düşünüyorum.
KİMSE KİMSEYİ KÜÇÜMSEYECEK KADAR BÜYÜK DEĞİLDİR
Sizden sonra insanlar bir insanı dış görünüşüyle yargılamanın ne kadar yanlış olduğunu anlamış mıdır dersiniz?
Bu olay bütünüyle önyargılarımızı sorgulamamıza neden oldu. Aslında cevabım yerini buldu ve toplumu kitap okumak yönünde bir farkındalığa sürükledi. Tolstoy’un da dediği gibi, “Kimse, kimseyi küçümseyecek kadar büyük değildir. Bilmelisin ki, küçümsediğin her şey için gün gelir önemsediğin bir bedel ödersin.”
ESERLERİMİ ÇOCUKLUĞUMA ARMAĞAN ETMEK İSTİYORUM
Bundan sonrasına ilişkin hedefleriniz neler? Başka kitaplar da yazacak mısınız?
Şu an tüm maddi zorluklara rağmen ikinci kitabımı yazıyorum. İlk kitabımı da emanet bir bilgisayar ile yazmıştım. Bu alanda yazabildiğim kadar iyi eserler yazmak istiyorum. Güzel bir ödül alarak çocukluğuma armağan etmek istiyorum. Bir isteğim de eğitim hayatıma kaldığım yerden devam etmek. Gökyüzüyle ilgi araştırmalarımı profesyonel bir şekilde yapmak istiyorum.
