1461 gün sonra

15 Temmuz 2016 gecesini tek bir sözcük ile tanımlamanız gerekse siz hangi kelimeyi seçersiniz bilmiyorum ama benimki belli: ‘Kabus’.

O akşam, o gece, ertesi sabaha karşı ve 16 Temmuz 2016’yı Ankara’nın alt-üst olmuş haber duraklarında geçirmiş, olayları yerinde yaşamış bir gazeteci olarak söylüyorum bunu. 4 yıl geçti o ‘kabus gecesi’nin üzerinden.

Tam 1461 gün. Türkiye ‘kabus’tan kan-ter içinde uyandı ama etkisinden daha yeni yeni çıkabiliyor.

Bilinenleri tekrar etmek yersiz. Hamasetin anlamı yok. Bize gereken gerçekçi tespitler, geçmişten ders çıkarmak ve gelecek için tedbirler almak.

Yıllar, on yıllar içinde kalabalıklaşmış, devlet içinde büyüdükçe büyümüş bir güruhun, bir habisin işi nerelere vardırabileceğinin acı kanıtıdır 15-16 Temmuz 2016.

Aslında büyütüldükçe, büyütülmüş… Kimi farklı sebeplerle göz yumduğu, kimi zararsız gördüğü, kimi çekindiği, kimi desteklediği, kimi ortaklık yaptığı için 40 senenin sonunda devleti, ülkeyi, toplumu saran devasa bir ahtapot… Bir ‘ur’.

Evet tamam, bir dünya devinin istihbarat sistemi tarafından devşirilmiş kullanışlı bir aparat… Yine de bunca zaman, bunca devlet ve siyaset insanın gereğini yapmamış, yapamamış olması kabul edilebilir bir durum mudur?

Ankara’nın güvenlik ve istihbarat arşivi, “Fetullah Gülen Cemaati Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin temellerine dinamit koymayı hedefleyen sinsi, tehlikeli bir yapıdır” türünden cümlelerin yer aldığı raporlarla dolu.

Tehlikeyi görmek, onu bilmek ayrı; gereğini yapmak, yapabilmek ayrı demek ki…

15 Temmuz’un dördüncü yıl dönümünde bugün önümüzde duran sorular şunlar:

FETÖ benzeri yeni ‘kabus’lar görmemek için ne yapılacak? Din unsuru, bu devletin yumuşak karnı olmaya devam edecek mi?

Liyâkat yerine ‘alnı secdeye değen’ vb kriterler yine tercih sebebi olacak mı? İslam’ı ve bu toplumun din hassasiyetini istismar edenler bundan sonra da kendileri için belirledikleri hedeflere ulaşabilecekler mi?

Ülkeyi yönetenler, sorumlu makamlarda bulunanlar bu sorulara “Hayır” yanıtını veriyor artık. Umarım…