Eski huyumuz

Kırmızı çizgiler hariç, hani kimse ön şart ileri sürmeyecekti...
Buyurun bakalım.
Yeni anayasa için henüz masaya bile oturulmadan, her biri ön şartlarını sayıp dökmeye başlamaz mı?
Bu olmadı işte.
Ciddiyete sığmadı.
Fair-Play’e uymadı.

[[HAFTAYA]]
* * *

Bu durumda anlaşamazsınız.
Anlaşamayınca da sivil bir anayasa yapma şerefine erişemezsiniz.
- Dünya’nın sonu mu?
Yoo, değil.
Kıyamet kopmaz.
Ama işte, şimdiki anayasayla yaşamaya devam edersiniz.
* * *
Biz, çoğunluğun tahakkümünden daima şikayet etmişizdir ama azınlığın dayatmacılığını da hep özel statü zannetmişizdir.
Ne yapalım?
Uzlaşma Kültürü olmayınca, sırf çoğunluk değil, çoğulculuk da on para etmiyor.
* * *
Onun için...
Boyumuzdan büyük işlere kalkışmayalım. Bizi seçilmemişler’den oluşmuş bir Kurucu Meclis paklar...
Hiç böyle düşünmüyordum.
Ama mızıkçılığı sezince kanaatim değişti ve Kurucu Meclis diye ısrar edenlere hak verdim.
Peki, hiç mi ümidim yok?
Uzlaşma imkânsız mı?
İmkânsız değil ama güç.
* * *
Ne var ki, eğer mevcut anayasayla yola devam edeceksek, bâri ona bağlı kalmayı öğrenelim.
Mecliste ettiğimiz yemine eğer sadık kalmayacaksak, zaten bize yeni veya eski hiçbir anayasa gerekmez.