Kefil

Asker iki cümlelik bildiri yayınlıyor, bizimkiler iki gün bunu tartışıyor.
- Kime dedi?
- Bana dedi, sana dedi.
- Süreç bitti. Asker noktayı koydu.
Herkes başka türlü yorumluyor, işine nasıl gelirse öyle tercüme ediyor.
Buna muhtıra diyen geri zekâlılar bile çıkıyor.
Ama muhatap yok.
Sivri kelimeleri kimse kendi üzerine almıyor.
Bunu da mı Amerika planlıyor?

***

İşte bu paranoya’nın gölgesinde Diyarbakırspor-Fenerbahçe maçını seyrettim.
Diyarbakır 1-0 galipken sahaya yabancı maddeler atılmaya başlandı.
Normal mi?
Tribünlerde durup dururken kavga çıktı.
Bir seyirci sahaya indi, gol olup yağdı, ağlara takıldı.
Olaylar sahanın dışına da taştı.
Müdahale eden polisler taşlandı.
Normal mi?
Biraz gayret etsen şehirde iç savaş başlayacak. Acaba prova mıydı?
Bölme ve bölünme projesi diyorlar.
Acaba düğmeye mi basıldı?

***

Halbuki bakıyorsunuz...
Üniter Devlet’in aksini düşünen yok.
Yanlı yansız kime sorsanız herkes bölünmez bütünlük’ten yana.
Ama Türkiye bölünme korkusuyla yaşıyor.
Asker “korkma ben burdayım” deyince de millet rahat bir nefes alıyor.
Yâni demokratikleşme süreci’ne yine Asker kefil olmaktadır. Ne biçim
açılım bu?
Hey siviller, Türkler Kürtler, size söylüyorum.
Siz askersiz bir iş yapamaz mısınız?