Giriş
Oturup bugün şunu yazacaktım:
- Bu adamlarla demokratik açılım falan olmaz. Herkes kendi yoluna, yallah. Ahmet Türk’ün son demecinden sonra yazılması gereken yazı buydu. Ama yapamıyorum. Yapamam. Çünkü: Hepimiz fevri davranırsak, memleket yangın yerine döner. Sinirlerime hakim oldum ve yazıya öyle oturdum.
***
Verdiğimiz son şehitlerden sonra oturup şunu yazacaktım: - Bu kalleş terör, insanlıktan anlamaz. Lâyık olduğu muamele ne ise öyle yapalım. Ama yazamıyorum. Yazamam. Çünkü: Havayı germek zamanı değildir şimdi. Soğukkanlı ve sabırlı olmak lâzım. Kaldı ki... Türk-Kürt kardeşliğine dinamit koymak isteyenlerin tuzağına da düşmüş oluruz.
***
Ama en azından şunu söylemek zorundayım: Ne pahasına olursa olsun bu açılımı engelleyeceğiz demekle ne pahasına olursa olsun bu açılımı gerçekleştireceğiz demek arasında bir fark yok. İkisi de yanlış. Yâni yol arkadaşlığı’nı kökten reddetmek ne ise, yola tek başına devam kararında ısrar etmek de o... İkisi de yanlış. Onları yanlışlardan döndürmeye çalışırken, kendimi de başka yanlışlardan korumak istiyorum. Titizliğim bu yüzden. Yoksa çalakalem yaz gitsin.
