Giriş
Günlerdir sosyal medyada siyah beyaz fotoğraflar paylaşılıyor. Çok güzel, samimi bir hareket. ‘Kadın kadına destektir’ demek için yapılan bu paylaşımlarla İstanbul Sözleşmesi ve kadın hakları konuşuluyor.
Yanlış anlaşılmasın, ayrıcalık isteyen yok. Haklarımızı istiyoruz, bu kadar basit.
Bunun yanında bir söylem daha var ki, inanılmaz cinsiyetçi geliyor bana: 'Anneler iyi ve şiddete yatkın olmayan çocuklar yetiştirin!’
Bakın yine döndü dolaştı, kadına ve kadının inisiyatifine bırakıldı gelecek nesil.
Dayak yiyen, şiddet gören, öldürülen, tacize uğrayan, hakaret eden kadına..
Eh peki kimse sormuyor mu? Nerede bu babalar?
Bundan 3-4 nesil önce aktif çalışma hayatında olmayan kadınlar ve çalışan babalardan ve o günün şartlarından bahsetmiyorsak, neden yine aktif çalışan, gündemi takip eden, var olan, hür olan kadına bindi tüm ebeveynlik sorumluluğu?
Boşanma söz konusu olduğunda, ortak velayet verilirken, çocuğu büyütürken neden tüm yük annede? Çocuğa kazandırılması gereken tüm vasıfları bizler veriyorsak o zaman bize şiddet uygulayan bu adamları kim büyüttü?
Bir kere en başa alalım arkadaşlar.
Evde babası tarafından annesinin şiddete maruz kaldığını gören bir çocuk, gelecekte kendisinden fiziksel anlamda güçsüz gördüğü her canlıya şiddet uygulayacaktır.
Çocuklar anlatılanı değil, gördüklerini kopyalar ve uygular. Bu durumda şiddet uygulayan kadın değilken neden kadınlara düşüyor gelecek nesilleri tek başına eğitmek ve öğretmek?
Bir çocuğa doğru iletişimi, şiddetin hiçbir şeyi çözmeyeceğini, özgürlük sınırlarını, insana saygıyı öğretecek olan hem anne hem babası; yani ebeveynidir.
Çocuk, her koşulda önce gördüğünü, kendisine yaşatılanı ve ebeveynlerini örnek alır.
Velhasıl-ı kelam, gelecek nesile doğru iletişimi önce ev içinde veya boşanmış dahi olsa anne ve babası öğretecek. Sadece kadına bu sorumluluğu bırakmak çok acımasızca geliyor bana.
