Giriş
Sabahtan akşama kadar mahallede, oradan oraya koşturur, komşunun ikram ettiği suyu içer, annelerimiz akşam balkondan sesleninceye kadar eve girmezken, şimdi en güvenli sığınağımız olan evlerden çıkaramıyoruz çocuklarımızı.
Korkuyoruz evet; hem de çok korkuyoruz. "Nasıl koruyacağız kötü insanlardan çocuklarımızı?" kaygısı ile belki hafif psikoz durum hakim çoğumuzda.
Düşünüyorum da şöyle bir, ben mahallede saklambaç oynarken, annemin adımlarımı takip edeceği akıllı saat mi vardı kolumda ya da insanlar daha mı güvenilirdi biz çocukken?
Nasıl değişti bu çağ böyle? Yürürken kendi gölgemizden korkar hale nasıl geldik?
Sanki bir el değdi ve tüm kötüler uyandı yüzyıllık lanetli uykularından?
İnsanoğlu canileşti, kadına, çocuğa, hayvana eziyet eder oldu..
Çocuklarımıza aslında yaşlarından büyük, anlayabileceklerinden ağır bilgiler yüklemeye başladık sırf onları koruyabilmek için..
Bazen umutsuzluk basıyor yüreğimi, yaşama hakkı ellerinden alınmış binlerce kadın, zorbalıkla üstünlük elde etmeyi kendine ders edinmiş binlerce insan müsveddesi ve bu çağda yeni bir nesil yetiştirmeye çalışan biz ebeveynler sıkıştık kaldık sanki..
Anne- baba olarak çocuklarımıza, sevmeyi, sevilmeyi, merhameti, empatiyi öğretmeye çalışırken, elinden oyuncağı alınmış çocuk kadar üzgünüm şu aralar..
Ben sadece kadına değil, insana, dört ayaklı dostlarımıza, doğaya değer veren, özgürlükleri konusunda sınırlarını bilen, canlı cansız her varlığa saygıyı öğretmeye çalışıyorum çocuklarıma. En çok onları daha çok severek, sarılarak iyileştirmeye çalışıyorum, son yaşanan olaylarda açılan yaralarımı.
Bir nesil heba oldu gitti dostlar, halbuki ne güzel başlamıştı oyun, mahallede kıkırdayarak oynadığımız saklambaçlarla.. Ne güzel çocuklardık biz, ne oldu bize böyle?
