Giriş
2012 yılında Başbakan Tayyip Erdoğan, 23 Nisan’da başbakanlık koltuğunu ilköğretim okulu öğrencisi Enes Karabulut’a bırakırken, öğrencilere verilen ödevlerin çokluğunu eleştirmişti. Yeğeninin kendisine, ‘Dayı, bize çok ödev veriyorlar biz bu ödevlerden bıktık. Ben buraya geldiğim zaman hafta sonu tatil yapamıyorum, devamlı, nefes almadan ödevlerimi yetiştirmeye çalışıyorum’ dediğini aktaran Erdoğan, “Artık bunlardan çocuklarımızı kurtaralım, rahat rahat bayramımızı yapalım, bayramda bile ödev, hafta sonu ödev ama bu imtihanlardan yavaş yavaş çocuklarımızı kurtaracağız, çok daha farklı sistemlere geçeceğiz” demişti. Sayın Erdoğan haklı ancak bir yandan alıştırma da gerekli.
Yani talimsiz terbiye olmuyor. Her öğrenci okulda çizilen genel çerçevenin içini evde doldurmalı. Oysa ödev, angarya ve ceza olarak verilmemeli. Keyif verici, merak uyandırıcı araştırma ödevleri, okuma ödevleri verilmeli. Neticede okul saatlerinin daha verimli değerlendirilmesi için öğrencinin derse hazırlıklı gelmesi gerekiyor.
***
Bir öğretim tekniği olarak ödev verme, çocukların belli konularda önceden bilgi sahibi olmalarını sağlayan veya belli konularda alıştırmalar yaparak bilgilerini pekiştirmeye yarayan bir görevdir. Ev ödevi, yeni öğrenilecek konuya hazırlık amacıyla kullanılan bir teknik, ayrıca okul ve ev arasında çalışma devamlılığını sağladığı için eğitimde yararlanılan önemli bir uygulama.
Genellikle öğretimin sınıf dışına taşan bir uzantısı olan ödev, aynı zamanda eski öğrenme yaşantılarının önem ve anlam kazanmasında ve yeni öğrenme yaşantıları edinilmesinde en etkili araçlardan biri, öğrenciye sorumluluk duygusu kazandıran önemli bir eylem.
***
Ev ödevini, ilk kez 1095 yılında bir İtalyan pedagog uygulamış. Roberto Nevilis, ev ödevini cezalandırma amaçlı kullanmış. Venedik’te yaşayan Nevilis, oldukça disiplinli bir öğretmendi ve öğrencilerinin performansından hiç memnun değildi. Yapılan eğitimin verimli olmadığına kanaat getiren Nevilis, fiziksel şiddet içermeyen bir ceza vermek istedi ve ödev uygulamasını devreye soktu.
Nevilis’in yöntemi kısa sürede benimsendi, eğitim sisteminin ayrılmaz bir parçası oldu ve tüm Avrupa’ya yayıldı. 19. yüzyıl politikacısı ve eğitim reformcusu Horace Mann, halk eğitimini teşvik etme konusunda kararlılığıyla tanınan ABD’li bir politikacı. Mann, Almanya’nın zorunlu halk eğitim sistemine büyük ilgi duyuyordu. Bu sıralarda Almanya’da Volksschulen’e (Halk Okulları) devam eden öğrencilere evde yapmaları için zorunlu ödevler veriliyordu. Bu yaptırım bir anlamda devletin birey üzerindeki gücünün bir göstergesiydi.
Yani zorunlu ödev biraz da politik nedenlerden dolayı uygulamaya konmuştu. Mann, ABD’de hükümet tarafından düzenlenen, vergilerle finanse edilen halk eğitiminin gelişimine öncülük etti. 1843’te Almanya’ya yaptığı bir gezi sırasında orada uygulanan eğitim sistemini gördü. Sonrasında ev ödevi de dahil olmak üzere bazı kavramları Amerika’ya getirdi. Devamında da bu uygulama tüm dünyada yaygınlaşmaya başladı.
