Giriş
Paylaşımlarını çok sevdiğim bir sosyal platform var.
Dün orada lohusa depresyonuyla ilgili bir paylaşım yapılmış.
Lohusalığın gerçek ve buhranlı yönlerini anlatan, görsellerle desteklenen bir yazı…
2 yaşında bir kız annesi olarak çoğunda kendimi buldum.
Huyumdur; hemen yorumları okurum. Kaç kişiyle aynı ideye sahibiz merak ederim.
Sürekli konuşup durduğumuz “kadına şiddetin” asıl faillerini buldum ben o yorumlarda,
Doymak bilmeyen bir kurt gibi beslenen nefreti gördüm…
Empatiden yoksun, bastırılmış depresyonları…
Bu topraklarda sıkıntını, düşüncelerini dile getiremezsin.
Hele ki bazı konular bıçak sırtıdır adeta.
“Yoruldum” dersen, sevgisiz, geçinemezsen doyumsuz, doğum sonrasıysan bakımsız, bakımsızlığını kafana takıyorsan bencil olursun annelikte.
Uykusuzsan çirkin, güzelsen anneliğin eksik olur hep.
Ha bir de hiçbir zaman kadın olamazsın artık, annesindir artık sen.
Duyguların, beklentilerin olamaz.
Üstelik bu duyguları sana layık görmeyen insanlar da seninle aynı ruh hali içinde olan hemcinslerin olur.
İnanın okuduğum yorumlar o kadar üzücüydü ki…
- “Hayvanlar bile sizden daha iyi anne”
- “Sızlanacaksan yapmasaydın”
- “Allah bunun evladını elinden alırsa görür”
Psikoloji bilimi bizim toplumumuz için sadece “deli miyim ben” cümlesinin sığlığından ibaret, insanların yüzyıllardır üzerine araştırmalar yapıp, çalışmalar yürüttüğü pozitif bir bilimdir.
Biraz olsun karşımızdakinin hislerini anlayıp, daha vicdanlı yorumlar yapabiliriz.
Toplumları medeniyet seviyesine ulaştıracak en güçlü duygudur empati.
