Giriş
“Her çocuk özeldir, her çocuk farklıdır…” söylemlerinin arkasından ne çok iş çeviriyoruz…
Her çocuğu ne kadar da standartlaştırdık…
Fotokopi makinelerine koyup düğmesine bastık…
Sahi merakımdan soruyorum; hepinizin çocukları İdil Biret olacak kadar yetenekli mi piyanoda?
Yoksa Defnelerden geri kalmasın diye mi tüm çaba?
Hayatın orkestra olması için her enstrümana gerek yok mu? Farklı tınılara, farklı notalara, farklı seslere…
Çocuk esnek değil işte, sevmiyor da neden zorluyorsunuz jimnastiğe?
“Kendisi istiyor” kisvesi altında yaşatıyor olmayasınız kendi hayallerinizi onlara?
Gidememişsiniz baleye, içinizde kalmış. Bu da nasıl bir modernlikse, 1980'lerde içinizde kalan şey bale kursu olmuş. Nereden görüp, nasıl içinizde kalmış televizyonun anteniyle oynandığı o dönemlerde, anlamış değilim doğrusu…
Aynı yemekler, aynı markalar, aynı mekanlar, aynı kurslar hatta aynı çocuk gelişim teknikleri…
Aynı ilaç her hastalığa deva mıdır ki aynı teknik her çocukta işe yarasın?
Boşuna çabalamış o zaman Freudlar, Watsonlar, Piagetler…
Yapsalarmış bir bireyde bir deney, sürselermiş piyasaya…
21'inci yüzyılda amacımız ufku geniş çocuklar yetiştirmekti, ortaya çıkan domatesin ağaçta yetiştiğini sanan çocuklar oldu…
Her çocuk aynı mesleğe, aynı yeteneklere sahip olduğunda, ileride buralardan sıyrılmaları çok zor olacaktır.
Oysa daha niş alanlarda daha çabuk fark edilip, hızlı başarıya ulaşacaklardır.
Hepinizin aklına girişimcilik ve bilişim geldiğine eminim. Yok, daha hayati şeylerden bahsediyorum. Tarım gibi.
Tarım yapan son nesiller şu an yediklerimizi yetiştirenler…
Zanaat kelimesini son duyan nesiller de bu yazıyı okuyanlar olacak.
