Giriş
Son dönemlerde herkes herkese “Sen kimsin?” diyor, o da karşılık olarak “Asıl sen kimsin?” diyor, kimse kimsenin kim olduğunu çözemiyor.
Sonra insanlık susuyor, hakaretler konuşuyor.
Bir kabadayılıktır gidiyor.
Kimse nezaketle işini yaptıramayacağını düşünüyor.
Boyun eğmek, özür dilemek, hatayı kabul etmek gurur meselesi haline geliyor.
Trafikte kazaya davetiye çıkaran kuralsızlar, yaptığı hareket yetmezmiş gibi bir de küfrediyor.
Sonra akşam oturup televizyon karşısında kadına karşı şiddeti kınıyor.
Ortaya ilginç bir paradoks çıkıyor.
Herkes her şeyi biliyor!
İnternet var artık, herkes her şey olabiliyor.
Herkes avukattan daha avukat, öğretmenden daha öğretmen, doktordan daha doktor...
Bilgi kirliliğine bakmadan, güvenirliğini sorgulamadan iki cümle okuyan herkes neşteri alıp ameliyat yapacak seviyeye geliyor.
Beş dakika sıra bekleyenler; doktorun 6 yıl tıp fakültesinde, 2 yıl mecburi hizmette, TUS’a çalışırken 24 saat masada, yandal yaparken 2 yıl asistanlıkta, üstüne 2 yıl yandal mecburisinde, doçentlik dosyasında yazıların arasında sıra beklediğini hiçe sayarak ve haddini aşarak doktora şiddette bulunuyor.
Bilgiye olan saygıyı ne zaman yitirdik?
Peki ya geleceğimizi teslim ettiğimiz öğretmenlere ne yapılıyor?
Gece 10’da aranıp çocuğun dersleri soruluyor, öğretmenin dersi nasıl anlatacağına dair doneler veriliyor, kişisel hırslara nasıl hizmet vereceği anlatılıyor ve kapatılıyor.
Ne zaman, ellerinden şifa bulduğumuz için dua ettiğimiz doktorlar, hatası aranan bireyler oldu?
“Eti senin, kemiği benim” diyerek çocuklarımızı teslim ettiğimiz öğretmenler “Senin maaşını ben veriyorum”a dönüştü?
Bilgiye olan saygıyı ne zaman yitirdik?
Ne zaman çocuk olduğunu bilmeyen nesiller yetiştirdik?
Hayatı için oturmaktan başka hiç bir şey yapmayan bireyler ne zaman profesörü bu kadar ezer oldu?
Sokakta adres sorduğumuz yabancının ne zaman “sen”i olduk?
Nezaket tüm iletişimlerin anahtarıdır, onu yanınızdan hiç ayırmayın.
