Giriş
Yazılarımda sık sık bahsederim…
Bilginin yüceliğini “bilgi hiyerarşisi” diye tanımlarım…
Her şeyi bilmemize elbette imkan yok…
Ama bu, cahilliğimizi bir övünç kaynağı yapmaz…
Bilgiyi yerip “internetçi arkadas” dememizi de meşrulaştırmaz…
“Cahillik mutluluktur” söyleminin bencilliğini de azaltmaz…
Çünkü her cahilliğimizin hazin sonu dönüp dolaşıp bizi bulur…
Ses çıkarmadığımız her haksızlık gibi…
Düne kadar can korkusuyla alkışlanan doktorlarımız dün virüsle mücadele ederken silahlı saldırıya uğradılar…
Ne ala memleket…
Sen önce kardeşini vur, sonra ölünce de sağlık çalışanına saldır…
Alkış riyakarlığına en çok ben ses çıkarmıştım…
“Bugün alkışlıyorsunuz, yarın darp edilirlerken susarsınız” demiştim…
Nitekim dediğim de oldu…
İyi niyetle alkışladığını söyleyen ve beni suçlayan arkadaşlarımın hiçbiri dünkü insanlık dışı tabloya ses çıkarmadı…
Ne de olsa virüs korkusunu yenmişler, sözde ihtiyaçları kalmamıştı…
Ben bir eğitimciyim ama öyle içi boş, pratikte işe yaramayan insancıl sözler kullanmayacağım sizlere…
“Silahla doktora saldıran mahlukatların, içsel motivasyonlarını keşfetmelerini bekleyin” falan da demeyeceğim…
Mahrum etmek en güzel cezadır, diyeceğim…
“Doktorsuz kalın” söylemini hayata geçireceğim…
SGK’larını iptal edeceğim…
Emsal teşkil edecek diğer vandallara…
Ama benim yetkilerim yok…
Ben sadece gazeteciyim onların cezasız kalmasını izleyeceğim…
Ellerini kollarını sağlayarak, sağa sola vahşet saçmalarına seyirci kalacağım…
Sonra bir yenisi olacak, bir yenisi ve bir yenisi daha…
Sonucunda devletten istifa eden, bir bir özelleşen doktorlara…
Hatta beyin göçü eden Türkiye’nin en zeki beyinlerine el sallayacağım…
Ben vandallar adına utanacağım ama onların topluma verdikleri zarar için yüzleri bile kızarmayacak.
