Giriş
Bazen insanın içi kıpır kıpır olur ne yapsa geçmez. Ne bir kahve iyi gelir ne de bir dost sohbeti. Bir bakmışsın gözün camdan dışarı dalmış, aklın başka yerlerde... İşte o an, kalbin sana usulca fısıldar: “Git.”
Ama kolay mı öyle kalkıp gitmek? Hemen ertesi gün sırt çantanı alıp otobüse atlamak? Elbette değil. Çünkü gitmek sadece bir bavul hazırlamak değildir. Gitmek, çoğu zaman kalmaktan daha büyük bir cesaret ister.
Ben bu yazıyı yazarken senin de böyle bir düşüncenin eşiğinde olduğunu varsayıyorum. Belki bir yerlere gitmek istiyorsun belki sadece bir tık nefes almak. Belki de aslında fiziksel bir yolculuktan çok kendi içine doğru bir yola çıkmanın kıyısındasın. O da bir yolculuk sonuçta. Hem de en zor yolculuklardan bir tanesi.
Yola çıkmaya karar vermek, hayatla arandaki mesafeyi biraz daha netleştirmek gibi. Rutinlerinden, konfor alanından, bildiğin sokaklardan uzaklaşmak demek. Ama aynı zamanda bilmediğin güzelliklere, yeni insanlara, farklı kokulara, yepyeni hislere açılmak da demek.
Ben derim ki eğer bir süredir gitmek aklından geçiyorsa… Bu boş bir heves değildir. O fikir öyle kolay kolay düşmez insanın aklına. Gitmek istiyorsanbi r sebebi vardır. Belki ne olduğunu sen de tam bilmiyorsundur ama içindeki ses durmuyorsa bir bildiği vardır.
Sonuçta yol, sadece ayaklarınla yürümezsin. Kalbinle, aklınla, anılarınla yürürsün. Yol, bazen seni senden bile daha iyi tanır.
O yüzden, kendine bir iyilik yap. O ertelediğin yolculuk var ya, hani hep "bir ara çıkarım" dediğin... Belki de o “bir ara” şimdi olmalı.
