Giriş
Telefonda babamla konuşuyoruz. Yeğenimin sınıf arkadaşı bize yakın otuyormuş. “Sizin eve giderken bir pideci var ya o pidecinin karşısı, hani önünde demir çitler var, duvarı gri, hemen sizin sokağa giderken, ben de görmedim ya, çok yakınmış size. Sizin manavın ordaymış, hemen köşedeki ev.” Annem de oturduğu yerden tarife destek oluyor. İkisi bir olmuş hiç tanımadığım birinin evini tarif ediyor. Nerde oturuyormuş diye sormadan, bu tarifin bir yararı var mı bilmeden dinliyorum. Bir yandan gülümsüyorum. Yaşlanıyorlar görüyorum. Dünyalarında küçük detayların önemli konu başlıkları olduğuna tanık oluyorum. Ve onlar anlatırken bildiğim en iyi şeyi yapıyorum, dinliyorum.
Yaşlılık demişken, Anadolu’da yaşlıların kıymeti çok yüksektir. Onların bereketine inanılır. Ninemi hatırlıyorum mesela. Babaannemin annesi. Büyük bir evde oğulları, gelinleri, torunlarıyla yaşadı. Sabah uyanan önce ninemin odasına girer, elini öper güne öyle başlardı. Oğulları onun duasını alır işe öyle giderdi, fabrikanın anahtarı onda olurdu. Kendi istediğinden değil, oğulları hürmetten ona vermek isterdi. Odası en büyük, en kolay ulaşılır yeriydi evin, dışarıyı rahatça seyretsin diye geniş cam pencerelerin kenarına kurulu büyükçe bir sediri vardı. Gelen misafir onun odasında ağırlanır, yemek sofrası onun odasında kurulur, yeni gelin onun elini öper yeni evinin ilk yaşamına başlardı, evin ekmeği o odada yoğrulur, sohbetler o odada yapılırdı. Evin yaşamı o odaydı, hayat onun merkezinden akardı. Bütün bu geçişlerin, döngünün içinde o dupduru, nur yüzüyle seyrederdi koskoca ailesini. Her yaşlı kadının bir bilge olduğuna ilk o zaman inanmıştım. Birinin yanında olduğun halinle kabul görmenin, sevilmenin huzurunu da o zaman bilmiştim.
O yüzden yaşlıların bereketine gönülden inanıyorum. Belki bu Ramazan ayında bir iftarınızı aile büyüklerinizle yapmak istersiniz, hem dualarını alır, hem gönlünüzü şenlendirirsiniz. Bereketleri hep üzerimizde olsun.
