Bir çay içer miyiz?

Ne tatlı gelir insana bu soru değil mi? Annen sorar mesela “Çay koyayım mı?” İçini bir mutluluk perisi kaplar. “Olur anne, hadi koy!” dersin.

En yakın arkadaşın bol kahkahalı sohbetin ortasında sorar. “Bir çay içer miyiz?” Neşene demli bir çayın neşesi eklenir. “Hadi içelim!” dersin hevesle.

Kemeraltı’nın eski kumaşçılarından birindesindir. Dükkanın emektar tezgahtarı sorar “Bir çay içer miyiz?” Sürpriz gibi çıkıp gelen bu soruya “İçeriz ya!” dersin keyifle. Yorgunluğun tatlı bir gülümsemeye bırakır kendini.

İşe boğulmuş, gergin bir telaşın içinde ofisin çaycısı gelir, “Yeni demlenmiş çayım var, bir bardak koyayım mı?” “Yaa, ne güzel olur!” dersin, gerginliğin rahat bir gevşemeyle yer değiştirir.

Kim bilir böyle kaç anekdot sayarsın. Çayın duygulara hitap eden bir yanı var sanki değil mi? Düşüveriyor aklımıza tatlı bir şekilde, iyi geldiğini iyi geleceğini bildiğimiz için soruveriyoruz birbirimize “Bir çay içer miyiz?" İkram ediyoruz birbirimize sebebini bilmeden, dürtü gibi. Kendiliğinden gelişen bir sembolü var çayın sanki insanlığımızda.

Çay içelim iyi gelir… Gerçekten iyi geliyor. Hele şu pandemi sürecinde… İnsanlığımız test edilir, hepimiz evlerimizde küçük yaşamlarımızı deneyimlerken, taze demlenmiş bir çayın kokusu, ince belli cam bardakta görünen rengi, ısıtan sıcaklığı, küçük küçük süzülüp odaya yayılan dumanı, hem bedene hem ruha haz veren benzersiz tadı. Bütün bunlar sahiden iyi geliyor.

İnsan yaşantımızın bu minik anlarını mutluluğa çevirmeye her zamankinden fazla ihtiyacımız var. Cemal Süreyya ne demişti kahvaltıyla ilgili? “Kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı.” Ben de eklesem çayın mutlulukla bir ilgisi olmalı. Hadi bunun üzerine sevdiğim bir şiir dizesiyle bitireyim. Bir de sorayım size “Bir çay içer miyiz?”

“Sonra belki çay içeriz, şansımız varsa yağmur da yağar

Damlalara huzur yüklemece oynarız

Benim damlam seninkini alnından öper

Güzel şeyler olur belki

Sen gel bence.”

Lale Müldür