Giriş
IŞİD yalnız başına yapmamış da yanında PKK varmış, hatta öbürü de varmış, beriki de varmış demek için çıldırıyorlar! Yandaş gazetelere emir verildi, Perşembe günü hepsi aynı manşetle çıktı. Bülten yolluyorlar sabah Cuma vaazı gibi, o bültene göre manşet atılıyor. Basın tarihi yazacak bu rezillikleri, İletişim Fakülteleri’nde okutulacak. Sen onu bunu bırak da Cuma vaazında ‘IŞİD bir terör örgütüdür, İslam’ın terörle ilgisi yoktur, olamaz, İslam barış dinidir, hiç insan kendi kendini de patlatarak, kendi dininden masum insanları yok yere, hiç yere öldürür mü’ diye vaaz verdirdin mi? Gerçekler ortaya çıkmasın diye yayın yasağı koydular.
Kimse takmıyor. Bağımsız gazetelerde satır satır anlatılıyor, canlı bombalar hangi köyde nasıl toplantı yapmış, Ankara’ya nasıl gelmiş, bombaları nasıl patlatmış... Ablası iki yıl önceden devlete nasıl yalvarmış, kardeşlerimi kandırdılar, kurtarın diye! Niye üstüne gidilmedi, niye önlenmedi? Telaşlarını anlamak mümkün değil. Kimse siz yaptırdınız demiyor. Niye engel olmadınız diyor! Nedir bu IŞİD sempatisi? Teröristin dinlisi dinsizi olur mu! Neyi saklayacaksınız, seçime kadar mı saklayacaksınız? O parçalanarak ölenler hiç mi vicdanınızı sızlatmıyor?
Pembe ile verilen işaret
Hiç unutmam, sekizer kişilik masalarda oturuyorduk ve kürsüdeki ünlü doktor aynen şunu dedi: İçinizden biri meme kanseri olacak! Hepimizin eli memesine gitmiş, tüylerimiz ürpermişti. 8 kadından biri hâlâ meme kanseri olmaya devam ediyor ama erken teşhis ve farkındalığı arttırmak için çalışmalar sürüyor.
Önceki gece Zorlu Performans Sanatları Merkezi’nde sezon açılışı Lara Fabien’in konseriyle yapıldı. Salonun kırmızı koltuklarından biri PEMBE’ydi, konserin ortasında Lara Fabien meme sağlığı konusunda bilinçlenmenin önemine dikkati çekti. MEVA (Türkiye Meme Vakfı) bunun için çalışıyor ve projelerden biri Pembe Koltuk. En iyisi, aklınıza gelmişken bir sağlık merkezinde jinekoloğunuzla görüşmek ve gerekiyorsa mamografi çektirmek. Risk grubunda değilseniz, mamografiyi de çok abartmamak gerek
Merkel, Avrupa’nın üzerinde anlaştığı parayı bize teklif etmeye geliyor: “Alın size 3 milyar Euro, Suriyelileri Avrupa’ya göndermeyin. Burada kurulacak kamplarda dursunlar, biz içlerinden işimize yarayacak olanları seçip alırız!” Tıpkı 60’lı yıllarda ilk Türk işçi kafileleri Almanya’ya gittiğinde yaptıkları gibi.
Gözümün önünden hiç gitmeyen bir siyah beyaz fotoğraf var: İş ve İşçi Bulma Kurumu’nda beyaz donlarıyla sıraya dizilmiş işçi adaylarının içine bakıyor bir doktor! Utanıp eliyle yüzünü kapamış, bakılan.
Atların da dişlerine bakarlar almadan önce! Şimdi artık düz işçiye ihtiyaçları yok, nitelikli olanları, doktoru, mühendisi alacaklar. Gerisi bize kalacak! Karşılığında sadece para kesmez tabii, zaten 1963’de Ankara Anlaşması’yla hak etmiş olduğumuz serbest giriş hakkını ve AB üyeliği için müzakereleri yeniden başlatmayı önerecekler.
Hadi bir atarlan!
Şimdi ben bekliyorum ki Saraydaki zat atarlansın: Ey Avrupa, Ey Avrupa! Ey Merkel! Sen kimsin de bize 3-5 milyar Euro verip ‘Suriyeli bacımı Avrupa’ya gönderme’ diyorsun? Bizim için o para çerez parası, çerez! Biz bir gol attı diye futbolcularının her birine 500 bin Euro veren güçlü ve büyük bir milletiz! Sen bizi ne sandın? Demeyecek mi? Bakalım, der belki. Biz zaten milyonlarca Suriyeliyi almışız. Elimizden geldiği kadar bakmışız.
Ölüm pahasına gidiyorlar
Kamplar çok iyi olmayabilir, bir kamp ne kadar iyi olacak ki, geçici bir çözümdür. İnsanlar baktılar ki bu kamplarda yaşam kötü ve geçici değil, kalıcı olmaya hapisaneye dönmeye başladı, parası olan canını Avrupa’ya atmaya çalışıyor! Ölüm pahasına Avrupa’ya gitmeye çalışan insanlara kim nasıl engel olacak?
