Giriş
Kamuoyuna damgasını vuran iki dava karara bağlandı. Ensar Vakfı öğretmeninin onlarca çocuğu taciz etmesiyle ilgili dava ve Ergenekon Terör Örgütü’nün Yargıtay duruşması.
1- İlki, adalet tarihimize geçecek kadar kısa bir sürede, tek celsede bitti! Demek olabiliyormuş. İkincisi, 9 yıllık bir süreçte çekilen sonsuz acılarla geciken adalet, adalet değilmiş dedirtti. Daha da bitmiş sayılmaz, çünkü usulden ve esastan bozulduğu için baştan görülecek.
2- Ensar Vakfı öğretmeninin rekor bir ceza almasına rağmen kamuoyu tatmin olmadı. Çünkü olay tek kişiye indirgenerek, bu olayda sorumluluğu olan kurum ve derneklerin soruşturulması engellenmiş oldu.
Ergenekon Davası’nda ise yoktan bir örgüt yaratılmış ve bunun silahlı örgüte dönüştürebilmesi için Danıştay Cinayeti davası da sokuşturulmuştu ama kumpas, hakimin “Bir koyundan 3 post çıkarmaya çalışmışlar” sözüyle çöktü.
3- Her iki davada da sorumluların tam olarak cezalanmadığı kanaati yaygın. Çünkü, siyasi bir sorumluluk söz konusu olduğu halde, kimsenin üstüne alındığı yok!
Ensar Vakfı, yasal olmadığı halde küçük çocukları açtığı evlerde barındırmış, nasıl diye soran yok.
Ergenekon kumpası sürerken zamanın başbakanı “Bu davanın savcısı benim” diye bas bas bağırıyordu, şimdi hiç oralı değil; “Bana suikast düzenlediler” diye gözü yaşlı ağlayan biri şimdi “Pardon” demeyecekmiş!
Özeleştiri yapan var mı?
Başta Taraf olmak üzere, yandaş medya, her yalanı manşet yapıyor, alınlara kara leke sürüyordu; bana televizyonda hakaret eden Şamil Tayyar, cilt cilt kitap yazıyor, mükafatını milletvekili olarak alıyordu; şimdi özeleştiri yapıyorlar mı? Yoo!
Adalet her iki davada da tam değil. Ben hala müebbet cezalarını onayan kumpasçı yargıtay hakimlerinin hesap vermesini bekliyorum!
O duruşmayı yaşadıkça unutmayacağım, tam bir adalete ihanet gösterisiydi!
Fazıl’dan çocuklara müzik ya da Cübbeli’yle vaaz
Bir çok kurum, dernek, vakıf, kişi, (hükümet hariç!) 23 Nisan Milli Egemenlik ve Çocuk Bayramı dolayısıyla çocuklara hediyeler hazırladı.
Bunların en güzellerinden biri, benim için tabii, Fazıl Say’ın “Çocuklar İçin” adlı CD’si.
Selen Öztürk’ün anlatımıyla Adnan Saygun, İlhan Baran, Muhiddin Dürrüoğlu ve Fazıl Say’ın besteleri. Kapaktaki atı kızı Kumru çizmiş ve Fazıl bu nedenle albümü imzalamamış, kızının çizimi üzerine imza atmak istememiş.
Yavrunuza dinletin ki klasik müziği sevsin! Haa tabii karşı versiyonu, bugün yapılacak olan, Cübbeli Ahmet Hoca’nın vaazı ve çocukların Kuran ve ilahiler okuyacağı Ümmetin Renkleri etkinliği olabilir. Seçim sizin!
Çocuklar gönüllü ev mahkumu!
Onları deterjandan çok, 2003’te hepimize benimsettikleri “Kirlenmek Güzeldir” sloganıyla sevmiştik!
Bu kez açıkladıkları gerçekle korkutuyor ve diyorlar ki “Çocuklara sadece kirlenmek değil, açık havada daha çok özgür olmak gerekiyor!” Omo’nun yaptığı araştırmaya göre Türkiye’deki her 7 çocuktan 1’i hapishanede mahkum gibi, açık havada hiç oyun oynayamıyor.
Oysa Birleşmiş Milletler’in mahkumlar için olmazsa olmaz diye tanıdığı haklardan biri, günde en az bir saat açık hava! E çocukları eve kim hapsediyor?
1. Kontrol tutkunu, helikopter ana babalar;
2. Her mahalleye park yapmayan belediyeler;
3. Ekran bağımlısı çocukların ta kendileri! Sokağa atsan cep telefonunu çıkarıp oyun oynuyor!
Unilever Grubu’ndan Omo’nun 10 ülkede 12 bin aileyle yaptığı Global Çocuk ve Oyun Araştırması’nın sonuçlarını Çocuk ve Ergen psikoloğu Prof. Dr. Yankı Yazgan, Unilever’den Kamuran Uçar ve Alper Eroğlu ile tartıştık.
Çoğumuzun çocukları aynı durumda! Okuldan eve, evden okula servisle gidip gelen, okulda bile bahçede oyun oynamayan, eve gelince ekranın başına çöken bir kuşak büyüyor.
Oyun şart Oysa oyun, beslenme kadar önemli, temel bir ihtiyaç, bir öğrenme aracı. Yankı Yazgan, çocuğun sokakta, sorunları çözmeyi öğrenerek, kuralsız oyun oynaması gerektiğini anlatıyor.
Oysa evdekinden biliyorum, çocuklar gönüllü mahkum. Benim oğluma bir bilgisayar, bir telefon ver, karnını da doyur, hapiste sıkılmadan kalabilir!
