Şiddete karşı el ele mücadele

Hadımköy’deki ŞÖNİM’den haberiniz var mı? Konuyla çok ilgilenmeme rağmen benim yoktu! ŞÖNİM de ne? “Şiddeti Önleme ve İzleme Merkezi!” Bakan Fatma Şahin’in büyük umutlarla çıkarttığı şiddeti önleme yasası, bu merkezler sayesinde etkili hale getirilebilecek. Yasa çıkıyor ama ŞÖNİM’lerin yönetmeliği çıkmıyor, her il, hatta İstanbul’da her ilçede açılması gereken bu merkezler şimdilik ancak bir kaç yerde açılabiliyor.

Kartal’da oturan kadın Hadımköy’e mi gidecek, “adam beni öldürmek istiyor koruyun” diye. Buna rağmen 100’ün üzerinde başvuru olmuş, sorun o kadar vahim. Aslında Türk Üniversiteli Kadınlar Derneği’nin bu yaz İstanbul’da gerçekleştireceği uluslararası bir toplantı hakkında bilgi edinmek için bir araya geldik ama kadınların en büyük sorunu şiddet. Ben hâlâ kocasının kerpetenle dişlerini söktüğü kadını unutamıyorum! Seda Sayan programına çıkarmış, orada “Adam artık beni istemez” diye ağlıyormuş! Kadınlar şiddete razı oluyor, hak ettiklerini bile düşünen var.

[[HAFTAYA]]

Rihanna bile!

Rihanna bile yüzünü gözünü parçalayan ve onu aldatıp duran sevgilisine hediyeler alıyor, vazgeçemiyor! Tabii ki bütün kadınlar şiddet görmeye ve bir erkeğin olmaya istekli değil. Hele “çocuk gelinler”! 62 ülkeden beklenen konuklardan şimdilik 326 kişi kayıt yaptırmış. Toplantıda kadınların rolü konuşulacak, çocuk gelinler de konulardan biri.

Son dört yılda çocuk yaşta evlendirilmek üzere mahkemeden istenen izin talebi 180 bini aşmış! 14-15 yaşında bir kız çocuğunu evlendirmek insan haklarına aykırı. 16’sında anne olur, 17’sinde umutsuz ev kadını! Hatırlatalım. Baroların kadın kolları, kadınlara her konuda adli yardım yapıyor, bilgi veriyor. Dernek, üyelerine yolladığı formlarla bir de kimlik çalışması yapmış. 16 ilde 19 şubede örgütlüler; büyük çoğunluğu evli ama çocuksuz ve belli bir yaşın üzerinde. Bu da gösteriyor ki kadının sivil toplum çalışmalarına vakit ayırabilmesi için en büyük engel, çoluk çocuk! En az üç çocukla bu işler olmuyor.

THY’de oynanan bilek güreşi

Kimse uçağını kaçırmasın, herkes gidebildiği yere gidebilsin tabii. Ama unutmayalım ki grev yapmak, demokratik bir ülkede, sendikalı çalışanın hakkıdır. THY bugün dünyanın en çok destinasyona uçuş yapan havayolu şirketi haline geldiyse bu sadece yöneticileri sayesinde değil, gece gündüz demeden, saatlerce uykusuz ama yüzünde gülümsemeyle, güvenlik koridorunun çok üstünde saatlerle çalışan personelin emeği sayesindedir.

Biz bir Ankara-İstanbul uçuşu yapıp yoruluyoruz, onlar göçmen kuşlar gibi uçuşuyor. Yerdeki personel ayrı; günün her saatinde uçuş güvenliğini sağlıyor. Ve sendikaları var! Hükümetin hoşuna gitmeyen de bu. Sendika mı kaldı memlekette? Sendika iş veren için beladır. Çalışan hakkını tek başına koruyabilir mi? Git dersin gider, bu kadara çalışacaksın dersin, işsizliğin tehdit olduğu ülkede sesini kesip çalışır. Hangimizin sendikası kaldı? Sendikalaşmak hayal, olanı bitirmeye çalışıyorlar.

305 kişi ne olacak?

Hava-İş Sendikası’nın en büyük talebi geçen sefer işten atılan 305 kişinin işe alınmasıdır. Bir bilek güreşi bu. THY yönetimi onları işe alırsa sendika çalışanın gözünde güçlenecek. Almazsa Hava-İş’in havası kalmayacak. Gerisi hikaye. Grevin bu kadar az katılımda kalmasının nedeni de işten atılma korkusu. Genel Müdür Temel Kotil’i bile harcayan yönetim, 305 işçiyi de harcar, bugün greve katılanları da. Ve siz bugün uçuş kaçırmadım diye sevinirken çalışanların emek ve haklarını kaçırdığını düşünün. Hak arayabilenlerin bir kalesi daha düşüyor böylece.

Kuşadası’nda buluşalım

Sevgili hemşerilerim, imza günlerine, kitap fuarlarına pek katılamıyorum. Ama bu yıl 19 Mayıs’ı sizlerle birlikte kutlayacak ve büyük bir vefa duygusuyla Kuşadası Belediyesi’nin yaptırdığı babam Kore Şehidi Yzb. Kaya Aldoğan’ın heykelinin açılışına katılacağım. Doğduğum yer olan Kuşadası’na bu nedenle teşekkür olarak bir gün öncesinde de imza günü düzenledik. Cumartesi günü ‘Ve Güneşi Göremedi Şafak’ ve ‘Kiralık Adam’ı imzalayacak, sizlerle birlikte olacağım. Yalnız kalmayacağımı düşünüyorum, görüşmek üzere!