Cinsel ilişkide şaşırtan ceza: "Bu pozisyon ölümcül bir günah sayılmalı"

Ortaçağ'da cinsel ilişki kilise tarafından sadece hayatın devamı için gerekli görülüyor ve ilişkiler yasalarla denetleniyordu. Ebelik kimi zaman 'cadılık' olarak yorumlanıyor, bu kimseler ağır cezalara çarptırılabiliyorlardı. İşte sert koşulları ve ilginç yasalarıyla Ortaçağ'da cinsel ilişki anlayışı...Her cinsel suç için ceza vardıKilise herkesin 'doğru şeyler'i yaptıklarından emin olmak istedi. Ortaçağ’da her 'günah' için ceza kurallarını ayrıntılarıyla açıklayan kitaplar yazıldı. Bu cezaların en etkili örneklerden birini de Paenitentiale Theodori verdi. Theodori’e göre, hayvanlarla ilişkiye giren erkekler 10 yıl, kadınlarla birlikte olan kadınlar 3 yıl cezaevinde kalmak zorundaydı. Yüksek Ortaçağ, romantizmi, daha önce hiç olmadığı şekilde tasvir eden yeni bir edebi kavram doğurdu. Bu terim 19. Yüzyıl'da Fransa’da popüler olan “mahkeme aşkı” olarak bilinir, oysa çağdaş dönemde fin amour’dur. 11. yüzyılda Fransa’nın Aquitaine ve Champagne bölgelerinden şaşırtıcı şiirler çıkmıştı. Bu eserler şövalyeler ve kadınlar arasında romantizmin erdemlerini yükseltti. Bu durum birkaç ortak özelliğe sahipti: Gizli, aristokrat ve evlilik dışı. Kadın neredeyse daima evli idi ve ilişkilerinin illüstrasyonu, sevgisini arttırdı. 'Mahkeme aşkı'nın şövalye ve soyluluk gibi özellikleri, bugün hâlâ Ortaçağ şövalyelerine atfedilen özellikleri vurgulamıştır. Bununla birlikte, bu tür uygulamaların şiirleri aştığına ve gerçek dünyada var olduğuna dair bir kanıt bulunmamakta. Seks, kilise tarafından sadece doğum için gerekli görülüyordu bu yüzden hamilelik ihtimalinin daha yüksek olduğuna inanılan 'misyoner' pozisyonu tavsiye ediliyordu! Oral ve anal seks, Ortaçağ boyunca Kilise yetkilileri tarafından yasaklanmıştı. Bunlar doğum olasılığı olmadığından, cinsel zevk için yapılan 'keyif verici bir günah' olarak görülüyordu. Zaman geçtikçe biraz daha esnekleşen kurallar 13'üncü yüzyıla gelindiğinde yeniden şekillendirildi. Alman keşiş Albertus Magnus en 'doğal olan beş pozisyon'u şöyle sıraladı: Misyoner, yan yana, oturmuş, ayakta ve bir de tergo. Misyoner pozisyon yine de bir numara seçilirken, diğerleri “ahlaki açıdan sorgulanabilir fakat ölümcül günah” sayılmadı. Erkek eşcinselliği Ortaçağ'da da kamuoyunda geniş yer bulurken kadın eşcinselliğinden çok az bahsedilir. Eşcinsel ilişki yasalarda da yer bulur. 13'üncü Yüzyılın ortalarından itibaren kullanılmaya başlanan Adalet Kitabı ve İstekler Kitabı'nda da eşcinselliğe yer verilir. Lezbiyen ilişkiler ilk ikisinde mutidasyon* üçüncüsünde ise yakma ile cezalandırılır. Ayrıca lezbiyenliğe tıbbi bir sorun olarak bakılır ve 'iki sebebi' olduğu iddia edilirdi. Birinci iddia, seks eksikliğinin kadın rahminde tohum oluşumuna neden olacağı konusunda tavsiyede bulunan eski Yunan hekim Galen’den gelir.Tedavi olarak orgazm gerçekleştiriliyordu, bu genellikle ebe tarafından hassas bir şekilde yapılıyordu. Diğer koşula “rahim ragadı” deniyordu. Kadınların vajinaları dışında penis benzeri çıkıntılar geliştirebileceğine ve bundan dolayı da diğer kadınlarla seks yapmak isteyebileceğine inanılıyordu.*Mutilasyon veya sakatlama bazen ölüme neden olan, herhangi bir canlı vücudunun görünümünü veya işlevini bozan fiziksel yaralanma eylemidir. Ortaçağ boyunca evlilik anlayışında birçok değişiklik yapılmıştır. Bizans İmparatoru Justinian, kutsal düzenin üyelerinin tüm evliliklerini iptal etti ve bütün çocuklarını gayrimeşru ilan etti. Bekaret yasası yüzlerce yıl yürürlükte kaldı ancak her döneminde aynı katılıkta uygulanmadı. Birçok dönemde evlilik iznine sahip papazlar ve din adamı olmalarına müsaade edilen evli erkekler bulunuyordu. Bu durum 1054 yılına kadar nispeten daha rahat geçerken 1054 sonrası bekaret yasası tekrar katı bir şekilde uygulanmaya başlandı.1123’te Laterana’da Birinci Meclis’te dini evlilik yasaklandı.Martin Luther’in Katharina von Bora’yla evliliğinin dâhil olduğu bu evlilikler, Protestan Reformasyonu sırasında tekrar yaygınlaştı.Ebeler cadıdır!Ortaçağ, onbinlerce insanın yaşamını yitirdiği cadı avlarıyla da hâlâ anılmaktadır. 'Şüpheli' görülebilecek herhangi bir hareket 'cadılık' olarak nitelendirilip zulüm görmeye hatta infaz edilmeye sebep olabiliyordu. Ebelik de bu şüpheli görülen hareketlere dahildi. 1484'te VIII. Innocent'in papa olmasıyla durum daha da kötüleşti. Papa VIII. Innocent, summis desiderantes affectibus isimli bir ferman yayınladı. Arkasından, araştırmacı Heinrich Kramer, hâlâ büyücülük konusunda en önemli kaynaklardan biri olarak görülen Malleus Maleficarum’u yazdı. Kramer, kimsenin Katolik inancına ebelerden daha fazla zarar veremeyeceğini iddia ediyordu. Ebeleri 'büyücülük' yapmakla, genç kadınları kandırarak 'şeytanla seks yapmaya zorlamakla' ve büyücülük faaliyetleri için vaftiz edilmemiş bebekleri kullanmakla suçladı.