Giriş
Serenay Sarıkaya'nın sonunda yüzü güldü!
Cem Yılmaz'la ilişkisi başladığından beri olumlu ya da olumsuz tüm eleştiri oklarının hedefi olan Serenay Sarıkaya, sonunda dayanamayıp “Yahu bir insanın bu kadar da üzerine gelinmez ki” diyerek isyan etmişti. Sıkıntılı günler geçiren Serenay'ın sonunda yüzü güldü.
Altınoluk’a annesi Ümran Seyhan’ın yanına giden Serenay Sarıkaya'nın keyfi yerine geldi. Sarıkaya, sosyal medya hesabından kahkaha attığı bir fotoğrafını paylaştı.
Oyuncunun takipçileri “Aman nazar değmesin mavisi. Serenay’ın sonunda yüzü güldü” şeklinde yorumlar yaptı.
Ozan Güven'in Deniz Bulutsuz'a şiddet uyguladığı haberleri sonrası sessiz kalmakla eleştirilen Serenay Sarıkaya, daha fazla dayanamayıp. ‘Neden beni ilgilendirmeyen konuların da ana kahramanı olmak zorundayım’ sözleriyle, kendisini eleştirenlere tepki göstermişti.
Serenay Sarıkaya'nın açıklaması şöyle:
Yahu bir insanın bu kadar da üstüne gelinmez ki! Sesi çıkmıyor diye bu kadar da ileri gidilmez ki artık! Üstelik sonu gelmiyor, bitmiyor, bitmiyor. Daha birini iyileştiremeden, daha da serti zaten hazırda bekliyor. “Bu mesleği seçmenin bedellerinden, olacak o kadar ünlüsün. İsminin olduğu her şey çok okunuyor, dikkat çekiyor. Sesimizi çıkarmayalım büyümesin' deniyor. Kabul etmiyorum.
Sınırı aşalı çok oldu! Ne kolay oldu insanların hayatına iftiralar atmak, sınır, etik, ahlak bilmeden saldırmak. . . Ben her iftiraya ‘yok öyle değil’ diyemem ki. Bu ne kadar yorucu. . . Ama özellikle sosyal medyada bir sesin, varlık belirtin yoksa, sanki bütün varsayımlar gerçekmiş gibi bir de senelerce üzerine yapışıyor. Bir süre sonra senin başkaları tarafından bilinen kimliğin haline geliyor bütün bu saçmalık.
Ben bunların hiçbiri değilim ki. . . Ben de bir insanım, benim de duygularım var. Sanatçı kişiliğini sebebiyle neden hep bir entrika olmak zorunda ismimin geçtiği her konuda. Neden beni ilgilendirmeyen konuların da ana kahramanı olmak zorundayım? Bunun usturuplu, ahlaklı bir yolu yok mu yahu? Halbuki her şeyim ortada, bir gizemim de yok ki. İşlerim ortada, duruşum ortada, ne yaşadığım belli, neye inandığım belli, neyi temsil ettiğim belli, neyin arkasında duyduğum belli.
Buna rağmen, seni olduğun gibi asla yansıtmayan varsayımların bir tezahürü olduğun yanılsamasına herkesin delilercesine inanma isteği neden? Bu çok eskide kalmadı mı artık?. Güzel olanı değil de, kötü olanı, yanlış olanı çoğaltmak mı güzele, iyiye taşıyacak bizi? Bu da şiddetin başka türlüsü değil mi? Yeter!!!