Giriş
Her yaşadığımız kötü olayda “Bundan daha kötü ne olabilir ki?” deriz ya hani, o an en kötüsünü yaşadığımızı düşünürüz... Dün uyandığımda okuduğum haber en kötülerden bir örnekti benim için. Ebru Şallı’nın 8 yaşındaki oğlu Pars hayatını kaybetmiş. “Bir anne için daha kötüsü, daha acısı ne olabilir?” diye sorguladım bir an. Ama sonra “Bundan daha kötüsü yok” demekten korktum içten içe. "Bir anne için daha kötüsü bir başka çocuğunun ölümüne şahit olmaktır” dedim. Çok acı, bu acıyı anlatacak kelime yok bence.
Aklıma ve yüreğime sığdıramıyorum evlat acısını. 8 yaşında melek yüzlü, cennet kokulu çocuk...
“Ben anneme aşığım” dediği videoyu defalarca izledim. İzledikçe kahroldum. Cenaze fotoğraflarına baktıkça ağladım. Sonra Ebru Şallı’nın birkaç röportajına denk geldim. Kendi penceremden baktım ona, acısını yaşayamam elbette ama empati yaptığımda acıyı hissettim. İki saat görmeyince sesini ve kokusunu özlediğim oğlumu bir daha göremeyeceğimi ve onu bir daha koklaya koklaya öpemeyeceğimi düşünmek yüreğimi yaktı. Sonra sıkı sıkı sarıldım oğluma.
Bu mu adalet duygunuz?
Instagram’da Ebru Şallı haberlerinin altına yazılan yorumları okudum. Yapmayın!
Biri hakkında fikir beyan edebilirsiniz belki ama seçmiş olduğu hayat yüzünden yargılayamazsınız. Hele hele evladını kaybetmiş bir anne hakkında olumsuz yorumlar hiç yapamazsınız. Yasak değil, günah mı bilmem ama insanlığa sığmaz bu. Size yanlış gelen şey karşınızdaki kişinin hayatı. Bir anneyi evladı üzerinden vurmaya kimsenin hakkı yok. “Can yakanın canı yanar” diyorsunuz ya; belki sizin yaptığınız o yorumlar da Ebru Şallı’nın canını yakıyordur. O zaman sizin de mi canınız yansın? Bu mudur adalet duygunuz! Bence bir insanın hayatını çocuğu üzerinden eleştirmek ve yaşadığı hayatı sorgulamak yerine, önce vicdanınızı sorgulayın. Allah hiçbir anneyi evladının başında ağlayacak kadar çaresiz bırakmasın.
“Ponçik sen benimlesin”
Anne çocuğuna doğum gününde pasta yaptırır. Ya da evladının en sevdiği yemeği yapar. Ya da daha bir sürü şey. Bir anne çocuğuna mezar taşı yaptırır mı! 8 yaşındaki bir çocuğun mezar taşı... “Ponçik sen benimlesin” yazıyor ve üzerinde annesinin çizdiği minik minik kalpler...
Bir anda irkildim görünce, ben de oğluma “Ponçik” ya da “Ponçiğim” derim. Gözlerim doldu ama yaş gelmedi gözümden. Hissizleştim bir an. “Nasıl ayakta duracak bundan sonra?” diye düşünürken bir evladı daha olduğu aklıma geldi. Hani “Ebru Şallı bizim kadar üzülmemiştir, normal hayatına devam ediyordur” diye yazanlar var ya, hiç düşündünüz mü mesela bunu? Hiçbir şey için olmasa bile; bir evladı için içi yanarken diğer evladı için güçlü durmak zorunda olduğunu...
“Hani derler ya önce can sonra canan. Bir kadın Anne olduktan sonra o can da canan da yalnızca evladıdır”
Bir annenin canını canıyla yakmayın!
