Giriş
Son günlerde hepimiz evlerimize kapanmak zorunda kaldık. Bununla birlikte ev içindeki zorluklarımız her geçen gün daha da artıyor. En büyük zorlukları yaşayan kitlelerden biri de özel gereksinimli çocuklar ve aileleri.
Bu süreçte; iletişimde olduğum ailelerden en çok duyduğum cümleleri paylaşmak isterim:
- Ne yapmam gerektiğini bilemiyorum.
- Çocuğum geri kalıyor.
- Evde başa çıkmak da zorluk yaşıyorum.
- Benimle çalışmak istemiyor.
- İnatlaşmalar arttı nasıl başa çıkacağım?
Peki biz aileler olarak neler yapıyoruz? Nasıl zaman geçiyoruz? Örneğin; eğitimden geri kalmaması için mümkün olduğu kadar sizlere önceden verdiğimiz ödevleri (çalışmaları) üst üste yaparak çocukları eğiteme boğabilirsiniz. Bu bir yanıyla sizin içinizi rahatlatırken bir yanıyla da çocuğunuzu bunaltabiliyor.
Bu düzlemde önceliğimiz anne ve babalık rolümüz içinde kaygıya kapılmadan sakin kalmak. Çünkü unutulmamalı ki, ruh halimizi yansıtmadığımızı düşünsek de, çocuklarımız bunu hisseder. Beden dilimizi okuyarak bizimle duygusal etkileşimde bulunur ve ona göre duygu durum içine girerler. O yüzden aile içi motivasyonumuz öncelikli. Önemli olan çocuklarımızla mutlu anlar biriktirmek. Dans edebiliriz, jimnastik yapabiliriz, ayna karsısında jest ve mimik oyunları yapabiliriz.
Peki evde eğitimci rolüne geçmeden nasıl öğretici olabiliriz?
Şimdi iş birliğini öğretme zamanı
- Bu süreç de karşılıklı duygu akışımızı geliştirmeye özen göstermeliyiz.
- Evdeki günlük rutinleri bozmadan devam etmeliyiz. (Sabah erken kalkmak, öz bakım becerileri ve sorumluluklar gibi.....)
- Ev içindeki bireyler kendi özel alanlarını geçirecekleri zaman dilimleri oluşturmalı.
Böylece olumsuzluğa kapılmadan bu süreci en iyi şekilde değerlendirip, aile içi duygusal bağlarımızı kuvvetlendirerek güçlü bir şekilde çıkabiliriz.
