Giriş
Birazdan anlatacaklarıma katılanlar kadar katılmayanlar da olacaktır. Yorumlarınızı heyecanla bekleyeceğim ama yıllardır bu konuda hem başka mecralarda hem blogumda defalarca yazdım ve sanırım yine aynı yerde tıkandım.
Yıllardır diyorum ki, biz arada kalmış bir neslin çocukları olarak, yine öğretileri ile öğrettikleri arasında sıkışmış kalmış ebeveynleriz.
Şimdi örneklendirince ne demek istediğimi daha rahat anlayacaksınız.
Bizler, bakışından bile hazır ol duruşuna geçtiğimiz ebeveynler tarafından büyütülüp, çocuklarından önce masaya oturmayan, kelimelerimizi özenle seçen ebeveynlere dönüştük.
Okuyan, sorgulayan, bilinçli ebeveyn olma yolunda helak olduk biz arkadaşlar.
Annelerimizin attığı terlikten kaçarken profesyonel koşuculara taş çıkartırdık. Geçen tüm o çocukluk anılarımız nasıl bir travma olduysa, şimdilerde kurduğumuz cümlelerde bile yanlış bir şey söylememek için kırk takla atıyoruz.
“Arada kalmış bir nesiliz” derken ne demek istediğimi açıkladıktan sonra, şimdi asıl konuya geleyim, bizler pratikte gördüğümüzü değil teoride okuduklarımızı el yordamıyla uygulamaya çalışırken ne kadar başarılı olabiliyoruz diye düşünüyorum yıllardır.
Çocukları kullanma kılavuzu ile kucağımıza alamadığımızdan, okuduklarımızdan, deneyimi olanların tavsiyeleri ile daha bilinçli birey olarak büyütmeye çalışırken biraz fazla mı abartıyoruz acaba?
Akran zorbalığı yaşamaktan yorulmuş bir ebeveyn olarak, çocuğum karşımda ağlarken, “Sana vuran arkadaşından uzaklaş” desem olmaz, “Sana vurana sen de vur!” desem olmaz, “Sağ yanağına vurana sol yanağını uzat!” desem olmaz, ne diyeyim ben de şaşırdım.
Anneme sorsanız, şimdinin ebeveynleri fazlaca hassas, çocuktur, düşer, kalkar, kavga eder, dayak yer, dayak atar, büyütmek gereksiz ama bana sorarsanız bu iş o kadar kolay değil.
Sizde durumlar nasıl? Sizce ben mi abartıyorum yoksa sizde de durum bizdekinden hallice mi?
