ŞİMDİ NE OLDU?

Her maçın ardından yapılan yorumları tek tek okurken veremediğimiz geri bildirimler bir tokat gibi yüzüme çarptı. Beğenmediğimiz, hoşumuza gitmeyen ya da istediğimiz gibi olmayan şeylere verdiğimiz olumsuz tepki potansiyeline inanamadım. Kendimi önce takımı hemen akabinde de buna benzer geri bildirimler alarak büyüyen bütün çocukları düşünürken buldum.

GERİ BİLDİRİMLERİMİZ ARASINDAKİ ADALETSİZLİĞİ FARK ETMEK GEREK

Spor, sanat, okul, iş, ödev, görev, oyun... Listeyi daha da uzatabiliriz. Sonucu olan ve değerlendirilebilir her şey bu listede yerini alabilir. Çocuklar bir resim çizdiğinde ya o resmin ne kadar güzel olduğunu söyleriz ya da resimde beğenmediğimiz kısımları belirtiriz. Beğendiğimizi anlatırken kelimeleri cimri kullanıyoruz. Beğenmediğimizde ise söyleyecek bir sürü cümle bulabiliyoruz. Bu dengesizlik çocukların kafasını çok karıştırıyor. Çocuklar, sonuç odaklı olmayı etraflarındaki yetişkinlerden öğrenirler. Biraz zaman geçtikten sonra kaç tane boya kullandığını, renkleri nasıl karıştırdığını ya da o maça gelene kadar kaç blok yapabildiğini hatırlamamaya başlar. Onların zihinlerindeki değerlendirme mekanizmasına yaptığımız müdahaleler, düşünce sistemlerini değiştirir. Arada harcadıkları enerjiyi görmez olurlar. O bölümler değerini kaybeder.

BU ŞAMPIYONADAN ÇIKARMAMIZ GEREKEN SONUÇLAR VAR

Bazı yetişkinler maçları çocuklarıyla birlikte izlediler. Tepkilerini onların yanında verdiler. Kızdılar ve beğenmediklerini açıkça söylediler. Peki, beğendiklerini ne kadar gösterdiler?