Son yıllarda tek çocuklu aileler yaygınlaşmaya başladı. Değişen hayat koşulları, artan çalışma saatleri ve ekonomik gerekçeler ebeveynlerin tek çocuk sahibi olma fikrine daha sıcak bakmalarına neden olmaktadır. Tek çocuk sahibi olmak isteyen anne-babalar bu şekilde kendilerine ve çocuklarına daha çok vakit ayırabileceklerini, çocuklarına iyi eğitim koşulları sunabileceklerini düşünmektedirler. Aile büyükleri ve sosyal çevre genellikle tek çocuk fikrine sıcak bakmaz. Bir kardeşi olmasının çocuğun paylaşmayı öğrenmesini sağlayacağına, bencillikten uzak durmasına ve şımarık olmasının önüne geçeceğine inanırlar. Özellikle anne-babalar ilerleyen yıllarda bir kardeşe sahip olmadığı için çocuklarının kendilerine yönelik kırgınlık yaşamalarından korkarlar. Kendileri olmadığında, çocuklarını zorlayıcı durumlar karşısında tek başlarına bırakma fikri ile içten içe suçluluk duyabilirler. Bu nedenle de tek çocuğa dair yanlış inançlar veya çocuğumuz kardeş isteyebilir gibi endişelerle kendileri hazır olmadan ikinci bir çocuk yapma fikrine kapılabilirler.

TEK ÇOCUK OLMAYA DAİR MİTLER

Tek çocuklar, bir kardeşe sahip olmadıkları için bazı kalıp yargılara maruz kalmaktadırlar. Bu yanlış yargılar şu şekilde sıralanabilir.

• Paylaşmayı öğrenemezler, bencildirler.
• Sosyal beceriler konusunda sıkıntı yaşarlar.
• Kendilerini savunamazlar.
• İlişkilerde kabul görmek için boyun eğicidirler.
• Kalabalık ortamlarda utangaç olurlar.

Tek çocuklara dair yanlış inançlar listesini uzatabiliriz. Bu yanlış inançlara dikkatlice baktığımızda sayılan tüm özellikleri, kardeşi olan çocuklarda da görebiliriz. Gözden kaçırılmaması gereken en önemli noktalardan biri, tek çocuk olmaktan ziyade ebeveyn olarak çocuk yetiştirme biçiminizdir. Ebeveyn-çocuk ilişkisinde gelişen sağlıklı bağlar ilerleyen dönemlerde çocuğun sosyal çevresiyle olan etkileşimini, ilişki kurma şeklini, özgüvenini etkileyecektir. Kısacası tek çocuk da olsa çok kardeşli de olsa ebeveyni ile deneyimlediği ilişki biçimi çocuğun diğer ilişkilerine ışık tutacaktır.