“Merhaba, Ben Güneş, 15 yaşındayım. Annemle babam ben 9 yaşındayken boşandılar, o zaman kardeşim daha 7 yaşındaydı. Birlikte evde oyunlar oynar, zaman zaman kavga eder ama katıla katıla güler ve çok eğlenirdik. Evet, geçmiş zamandan bahsediyorum. Çünkü annemle babam boşandığında benim annemle, kardeşimin de babamla yaşamasına karar vermişler. O zaman fark edemedim ve hatta belki düşünemedim bile. Canım acıyordu, üzgündüm… Babamın bizi terk ettiğini hissediyordum, babama çok kızgındım ve kardeşimle aynı evde yaşamayacak oluşumuzun ne anlama geldiğini bile fark etmiyordum. Zaten fark etsem de kimse bana sormamıştı ki.

Artık akşamları birbirimize hikâyeler anlatarak uyumuyorduk. Okuldan geldiğimde benimle kovalamaca, araba yarışı, evcilik oynayan bir kardeşim yoktu. Okullarımız ayrılmış ve hatta yaşadığımız kıtalar ayrılmıştı ve ben kardeşimle sadece 2 haftada 1 kısıtlı bir zaman geçirebiliyordum. Bunun geçici olacağını söylemişlerdi ama haftalar ayları, aylar seneleri kovalamıştı. O zamanlar onların ayrılığına o kadar incinmiştim ki...

Babamı neredeyse bir hain olarak görüyordum. Ve gerçek şu ki babama o kadar takılmıştım ki ilk başlarda kardeşimle ayrılığımızı umursamadığım için kendimi suçlu hissediyorum. Onu her gün görmeye alışmışken uygun olan hafta sonlarında görüşmeye geçmiştim, kalıcı gibi gelmiyordu oysaki. Kendimi tek çocuk gibi hissetmiyordum ama ev çok sessiz ve ben yalnızdım. Birbirimiz olmadan birçok dönüm noktası yaşadık ve her geçen gün yabancılaşıyorduk. Bu bizim için boşanmanın acı gerçeği.

Birbirimizle uğraşarak, zaman zaman sataşarak, oynayarak, gülerek geçirebileceğimiz çocukluğumuz ve kardeşliğimiz boşanmayla birlikte elimizden alındı. Evet, bana ya da kardeşime kimse sormadı, hâkim benim düşüncelerimi, isteğimi sormadı ve dinlemedi.

Ama siz lütfen sesime kulak verin, eşler olarak birbirinizden ayrılabilirsiniz ama biz çocukları birbirinden ayırmayın.” Bu mektup gerçek değil belki ama eşlerin arasında yaşananlardan etkilenen birçok boşatılan kardeşin yaşadıklarının sadece bir kısmı. Eşler olarak boşanabilirsiniz ama birlikte ebeveynliği sürdürebilmeniz çok kıymetli. Kendi ilişkinizi ayırırken kardeşleri birbirinden ayıracaksanız bunu kimin için yaptığınızı sorun kendinize. Ebeveynler olarak boşanma sürecinde çocuklarınızı ayırmak sizin ihtiyacınızla ilgili! Eşler boşanabilir ama birbirlerine hayatları boyunca destek olabilecek, birlikte gelişebilecek kardeşleri yabancılaştırmayın.