“Yumurtanı yersen çikolata yiyebilirsin.” “Ödevlerini yaparsan çikolata yiyebilirsin.” “Yirmi sayfa kitap oku, çikolata senin.” İçlerinde hiç size tanıdık gelen bir cümle var mı? Bunları veya benzeri cümleler kuruyor musunuz? Peki, size hiç kuruldu mu? Kendinizi kalabalık bir kutlamada veya tek başınıza bir şeyi kutlarken hayal edin. Bir şey başardınız! Uğruna zaman harcadığınız bir şey. Belki o zamanı uykunuzdan aldınız, belki bir hobinizden. Ne olursa olsun başardınız ve şimdi kutlama vakti! Eliniz birden bir çikolataya, bir pastaya veya baklavaya gidiyor. “Ben bunu hak ettim.” diyorsunuz. Geriye dönün ve düşünün.

Tatlı sizin hayatınızda hiç ödül olarak kullanıldı mı? Acaba tatlıyı ödülle bağdaştırıyor ve hatta bunu çocuklarınıza uyguluyor olabilir misiniz? Yemek hiçbir zaman bir “hak ediş” olmamalıdır. Üzgünken de mutluyken de ve hatta hiçbir şey yokken de öylesine de çikolata yiyebilmelidir insan. Çocuklukta kazanılan beslenme alışkanlıklarının ve beslenme algısının yetişkinlik döneminde de sürdürülebileceğini göz önünde bulundurmalısınız.